Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους* | Editorial | Τεύχος #93

Αγαπημένες μου σελίδες στο facebook, αυτές που ανασύρουν εικόνες, διαφημίσεις, πρωτοσέλιδα, σειρές από τη δεκαετία του ‘70 και ‘80. Γελάς, αναπολείς, αυτοσαρκάζεσαι… Όχι ότι επιλέγεις αυτό που ζεις τώρα. Και εδώ είναι το θέμα.

Ακούω πολλές φορές από αναλυτές, δημοσιογράφους, επιστήμονες, ειδικούς, αλλά και καθημερινούς ανθρώπους να ξεκινούν με το αγαπημένο: «Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους» και είναι σαν να βλέπω τηλεταινία με τον Γαρδέλη και τη Ρένα Παγκράτη. Ίσως να μην υπάρχει πιο παλιομοδίτικη φράση που να χρησιμοποιείται τόσο πολύ, από τόσο πολλούς!

Αυτή η φράση απηχεί μία προηγούμενη εποχή. Τότε που οι κοινωνίες –παρά τις αντιθέσεις, τις διαφωνίες, τα νέα φαινόμενα που είχαν να αντιμετωπίσουν, τις αλλαγές που έπρεπε να αφομοιώσουν – είχαν μεγαλύτερη ικανότητα κατανόησης, συζήτησης και σύνθεσης. Όταν κάποιος λοιπόν ξεκινούσε με τη φράση αυτή, ήταν πιθανόν και να τα καταφέρει. Να δημιουργήσει ας πούμε κάποιες συντεταγμένες, κάποιες νησίδες λογικής, κάποια κοινά σημεία.

Ζούμε στην εποχή μιας γενικευμένης αταξίας. Με εξαιρετικά ελάχιστους κώδικες κατανόησης. Με ελάχιστη ανοχή και δυνατότητα ανταλλαγής επιχειρημάτων. Η ασύμμετρη πραγματικότητα γιγαντώνεται από πληθώρα πληροφοριών, κατασκευασμένων ειδήσεων, μονοδιάστατων αντιλήψεων. Τελευταία φορά που άκουσα την Γαρδέλεια φράση «να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους» ήταν από έναν «γεωπολιτικό αναλυτή» που με στόμφο ξεκίνησε την τοποθέτησή του για να καταλήξει σε μια παταγώδη αποτυχία να εξηγήσει το οτιδήποτε.

Τι κάνουμε δηλαδή; Δεν επιβάλλεται με το ζόρι η κοινωνική συνοχή. Καλλιεργείται και προκύπτει. Προς το παρόν, θα ζήσουμε στο βασίλειο της αταξίας, του εγωκεντρικού ανθρώπου (ανεξάρτητα της ιδεολογίας που νομίζει πως έχει), μιας ανόητης ελευθεριότητας, μιας δικτατορίας των σιναφιών και μιας συλλογικής αμηχανίας και σιωπής (που την προτιμώ περισσότερο από τις ιντερνετικές και μη αγριοφωνάρες).

Αν υπάρχει κάποια πυξίδα, ίσως να είναι η πραγματική ζωή. Με ό,τι σημαίνει αυτό. Α, επίσης μπορείτε να ξεκινάτε τις συζητήσεις από απλά πράγματα. Π.χ. τι μέρα είναι σήμερα και να κλιμακώνετε… Όποιος μπορεί να προτείνει κάτι καλύτερο ας «βάλει τα πράγματα στη θέση τους».

Παράλογο 1. Ο σκύλος και η ουρά του. Ένας Ναξιώτης νοικιάζει μια μίζερη γκαρσονιέρα σε καθηγητή. Κάθε πρωτομαγιά το ξενοικιάζει για να το εκμεταλλευτεί τουριστικά. Ο γιος του Ναξιώτη σπουδάζει στα Χανιά. Κάθε Πρωτομαγιά το ξενοικιάζει μιας και ο εκεί ιδιοκτήτης το εκμεταλλεύεται τουριστικά. Ο ένας βρίζει τον άλλον για υπερεκμετάλλευση. Για μια άθλια γκαρσονιέρα.

Παράλογο 2. Ο άγριος φεμινισμός. Καμπάνιες πολλές για την Ουκρανία με στόχο την αλληλεγγύη στον λαό της. Αλλά μιας και ο φεμινισμός είναι της μοδός, εντύπωση προκαλεί καμπάνια από επίσημους υπερεθνικούς οργανισμούς, αλλά και από δικές μας ΜΚΟ που καλούν σε στήριξη γυναικών και κοριτσιών! Δηλαδή αν είσαι αγοράκι 5 χρόνων ή άνδρας 80 χρονών δεν εντάσσεσαι στο «φιλόπτωχο ταμείο», αλλά στην άτιμη πατριαρχία.

Παράλογο 3. Τόσος ναζισμός πού να χωρέσει; Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες κατηγορίες από όλους σε όλους για φιλοναζισμό. Αποναζιστικοποίηση, ναζιστικοποίηση, Ρώσοι ναζιστές, Ουκρανοί ναζιστές, μουσουλμάνοι ναζιστές, ερυθρόδερμοι ναζιστές. Ο Χίτλερ -που ως γνωστόν δεν έχει πεθάνει, αλλά ζει κάπου στην Ανταρκτική- θα τρίβει τα χέρια του και θα γελάει με τους νικητές του Β’ ΠΠ.