Ένας Σεπτέμβρης και ένας Δεκέμβρης | τ.98 (επετειακό)

Ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που συναντήσαμε αυτά τα χρόνια ξεχωρίζουμε δύο. Δεν ταιριάζουν ούτε σαν ηλικίες, ούτε σαν ιδιοσυγκρασίες. Έτυχε όμως, ο καθένας με το δικό του τρόπο, ο Σταύρος το Σεπτέμβριο του ’12 και ο Φώντας το Δεκέμβριο του ’17, να καθορίσουν τη γέννηση αλλά και την πορεία του εντύπου. Η ζωή είναι περίεργη, απρόβλεπτη και γεμάτη εκπλήξεις. Οι άνθρωποι φτιάχνουν ιστορία ακόμα κι όταν δεν το ξέρουν.

Σεπτέμβριος 2012

Σταύρος ο δίτροχος
«Ρε συ, φτιάχνουμε ένα έντυπο;»

Μέσα στην κρίση, ο Σταύρος που δούλευε στο «Λογότυπο Γραφικές Τέχνες» ως εξωτερικός υπάλληλος, ένα μεσημέρι ήρθε απέξω κι έριξε μία απλή ιδέα: «Ρε συ, φτιάχνουμε ένα έντυπο για τα μαγαζιά της Πατησίων;» Δεν του μίλησα καθόλου. Έμεινα για ένα δεκάλεπτο να κοιτώ την οδό Τροίας, τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα να περνούν. Μ’ έναν μαγικό τρόπο, που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ερμηνεύσω, άρχισε στο μυαλό μου η μορφοποίηση του περιοδικού, η ταυτότητά του, η ύλη και ο χαρακτήρας του.

Όταν την επόμενη μέρα συζητήθηκε αυτή η πρόταση, η αλήθεια είναι πως δεν έσπειρε ενθουσιασμό. Άρχισαν αναλύσεις και επιχειρήματα γύρω από την κρίση και την οικονομική δυσπραγία, για το αν θα έχουμε ενδιαφέρουσα ύλη, για το ποιος θα γράφει, και άλλα πολλά που πραγματικά έκανα την προοπτική να μοιάζει με βουνό.

Ο τίτλος βγήκε αυθόρμητα, η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι ποιος τον πρότεινε. Ίσως η Ήρα και η Υρώ από το ατελιέ; Εγώ; Η Μαριάννα που μόλις είχε έρθει για να βοηθήσει στις πωλήσεις;

Πάντως μέσα σε ελάχιστες ημέρες είχαμε ένα ψευτοκασέ τυπωμένο, μ’ ένα ωραίο σήμα θαλασσί, μ’ ένα κοστολόγιο και μία τεράστια αμηχανία. Ωραία, και τώρα τι;

Θέλω να εκμυστηρευτώ πως φίλοι μου και γνώστες του εντύπου ήταν αρνητικοί για το όλο εγχείρημα, ακόμα και για τον τίτλο: «Ο σωστός ο τίτλος πρέπει να έχει ένα άρθρο και μία λέξη», «Ακούγεται σαν σύνθημα», «Γιατί ζει η Πατησίων;» και άλλα τέτοια.

Δεν έχουν σημασία άλλες λεπτομέρειες. Το ζήτημα είναι πως μία μικρή, άτσαλη ιδέα και φράση δεν πετάχτηκε στον καιάδα του ρεαλισμού και ξεμύτισε, έκανε, και συνεχίζει να κάνει, τη διαδρομή της.
Ο Σταύρος χαίρει άκρας υγείας και είναι μαζί μας μετά από μία ανάπαυλα μερικών χρονών. Λέει συνεχώς «Τι ήθελα και μίλαγα;» και ακόμα και τώρα υπάρχουν εκατοντάδες φίλοι που λένε «Α, ναι ρε, το Η Πατησίων Ζει».

Δεκέμβριος του 2017

Φώντας ο περαστικός
«Εσύ το βγάζεις; Μην το παρατάς!»

Ένα δύσκολο Κυριακάτικο απόγευμα του Δεκεμβρίου. Βροχή, κρύο και μία αδιόρατη ήττα μπροστά μας. Η Πατησίων δεν μπορεί πια να στηρίζει εμπορικά το όλο εγχείρημα. Υπάρχει μία κούραση, έως και τυποποίηση. Όλο και περισσότερο ωριμάζει η ιδέα να σταματήσουμε την έκδοση με ξαφνικό θάνατο, όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν πρέπει να αφήνεις κάτι να ξεψυχά, καρμανιόλα είναι η λύση.

Ήμουν μόνος μου στο ισόγειο και πάλι κοίταζα τη βροχερή Τροίας. Ελάχιστη κίνηση. Πρόβαλε ένας ηλικιωμένος, ψηλός, με καμπαρντίνα, διέσχισε την τζαμαρία και χάθηκε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξαναεμφανίστηκε, άρχισε να κοιτά αδιάκριτα προς τα μέσα (το αυτοκόλλητο τον εμπόδιζε κάπως) και άρχισε να σπρώχνει την πόρτα. Η αλήθεια είναι πως μονολόγησα, τι θέλει κι αυτός τέτοια ώρα; Του άνοιξα και μπήκε με εξαιρετικά χαλαρό τρόπο. «Τυπογραφείο είναι εδώ;» Πριν προλάβω να του απαντήσω κοφτά και να κόψω τη συζήτηση, είδε ένα έντυπο της Πατησίων Ζει και είπε «Εσύ βγάζεις αυτό το κόσμημα»;

Ο Φώντας ήταν ο Φώντας Λάδης, στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας με σημαντική διαδρομή στο χώρο του Πολιτισμού.

Κάθισε κοντά στις τρεις ώρες. Του έβγαλα όλα μου τα άγχη και τις ηττοπαθείς σκέψεις μου, σαν να τον ήξερα χρόνια. Σιγά σιγά άρχισα να του μιλώ για την περίπτωση να ανοιχτώ σε όλη την πόλη. Με σκουντούσε πνευματικά με μικρές δόσεις αισιοδοξίας, αποδραματοποίησης, διανθισμένες με θετικές γνώμες για το έντυπο που… τρεμόπαιζε.

Φτάσαμε να φτιάχνουμε πάλι ένα ψευτοκασέ ανάμεσα σε συζητήσεις για το τραγούδι, για το έργο του, για τις προσπάθειές του.

Αυτός ο ακάλεστος επισκέπτης ώθησε τα πράγματα δραστικά κι έτσι κρατάτε τώρα στα χέρια σας αυτό το έντυπο.

Ο Φώντας χαίρει και αυτός άκρας υγείας, μας στηρίζει με ιδέες και συμβουλές, καταλαβαίνει αμέσως από τη χροιά της φωνής μου την κατάσταση και στηρίζει όσο λίγοι.