Οι «χαρακτήρες» είναι δύναμη – Από το A έως το Ε | (τ.98, επετειακό)
Είκοσι τέσσερα γράμματα, εκατόν έντεκα λέξεις που επιχειρούν να γίνουν νοήματα, τριάντα δύο άνθρωποι και έντεκα αφιερώσεις. Φαίνεται κάπως χαοτικό, αλλά η πόλη είναι δύσκολο πράγμα.
Στο τέλος της ημέρας η επίγευση μετράει. Αυτό που μένει βαθιά μέσα σου. Χωρίς ιεραρχήσεις, λογικά επακόλουθα και ηθικά διδάγματα.
Σε αυτό το λεξικό της Πόλης στοιβάζονται δικά μας κείμενα από όλη αυτήν τη δεκαετία και κείμενα που έγραψαν συνεργάτες της εφημερίδας.
Δεν προσανατολίζονται προς το έντυπο αλλά προς την Πόλη, τους ανθρώπους της και τις καταστάσεις.
Αυτή η διασπασμένη χρονικά και θεματικά ύλη, αυτό το ψηφιδωτό από χαρακτήρες εικόνες, κείμενα και πρόσωπα, όλα αυτά λοιπόν ενώνονται, τουλάχιστον στο δικό μας μυαλό.
Δημιουργούν έννοιες και τελικά πραγματικότητες.
Ευχαριστούμε όλους όσοι πήραν μέρος και σε αυτό το ταξίδι των λέξεων.
Α
απουσία
Ένας θλιβερός και αποχρωματισμένος ουρανός τυλίγει τις τετράγωνες φιγούρες των τσιμεντένιων πολυκατοικιών. Ένας ανελέητος και αποφασιστικός Θεός φαίνεται να φωνάζει τη λέξη «απών». Απόντες οι άντρες που μας είχαν γοητεύσει. Απόντες οι αρχαίες φωνές που μας είχαν υποτάξει. Απόν το μυστήριο των αστεριών που μας είχε ζαλίσει. Απόντες οι ήρωες που μας έδωσαν παράδειγμα. Απόντα τα χρώματα και οι μυρωδιές που μας είχαν μαγέψει. Ωστόσο στο βάθος, ανάμεσα στα σκονισμένα σοκάκια και τα άθλια πεζοδρόμια, βαθιά, στα βουλωμένα φρεάτια και στα σάπια θεμέλια, ένας μελαγχολικός ψίθυρος, μια νοσταλγική μελωδία, αναβιώνει καθημερινά το ξόρκι μιας πόλης που επιμένει να μένει ζωντανή.
Umberto Davoli
αναβάθμιση
τεύχος 12 | μάρτιος 2014
Και ποιος θα μας σώσει; Πώς θα μας σώσει και τι ακριβώς σημαίνει αναβάθμιση; Με το να μετατραπεί η περιοχή στη lifestyle φάση της επόμενης δεκαετίας αναπαράγοντας πιάτσες, κλισέ και δήθεν. Άσ’ το καλύτερα. Δε χρειάζονται οι περιοχές αυτές έργα βιτρίνας, μεγαθήρια «πολιτισμού» και εμπορίου. Η λύση δεν είναι να αντιγραφούν τα στρουμφοχώρια! Μικρές κλίμακες, γειωμένες στη γειτονιά, ποικιλία στα μαγαζιά και πολυμορφία. Και τέλος η όποια αναβάθμιση δεν μπορεί να γίνει ερήμην των κατοίκων, των καταστηματαρχών, του ζωντανού κομματιού των περιοχών που υπήρχαν και πριν τρία και πριν εκατόν τρία χρόνια.
αίσθηση
Ακούω πολλούς/ες που λένε ότι δεν καταλαβαίνουν τα ποιήματα, τις ταινίες, τις παραστάσεις, τους πίνακες, τα βιβλία. Και πολύ βασανίζονται μ’ αυτό. Και ψάχνουν και ρωτάνε και τρώγονται. Παιδιά, ψυχραιμία. Πολλές φορές η αίσθηση που μας αφήνουν τα πράγματα είναι πολύ πιο σημαντική από την κατανόησή τους. Αφήστε μάτια, αυτιά, μύτη, χέρια, να καταλάβουν αυτά για σας.
ακρόπολη
Άκρη της πόλης ή κέντρο της πόλης; Την κοιτάς και βλέπεις ένα συνεχές στο χώρο και στο χρόνο. Ο Μανώλης κατεβάζει τη γερμανική σημαία, οι έφηβοι Αθηναίοι δίνουν όρκο φιλοπατρίας στην Άγλαυρο, ο Μιμίκος ερωτεύεται τη Μαίρη, o Μοροζίνι ρίχνει μια κανονιά στον Παρθενώνα. Κι εσύ αποφεύγεις τους πεδιλοκαλτσοφόρους τουρίστες που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τα μυστικά της. Κανείς δε θα τα μάθει όλα.
αδέξιες ρόδες
Μικρέ ηλεκτροκίνητε φίλε μου, μέτρα τις ρόδες σου και αποφάσισε, σε παρακαλώ, για την ταυτότητά σου. Είσαι πεζός ή όχημα; Σε ποιόν κώδικα υπάγεσαι και ποιο φανάρι σε ορίζει; Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί καλοδεχούμενοι, αλλά με κράνος και απόσταση ασφαλείας από μένα.
*Θέλω να ευχαριστήσω τον αγαπημένο μου Θράσο Καμινάκη που βοηθάει στα πνευματικά μπλοκαρίσματα όταν αυτά εμφανίζονται.
Β
βόλτα
τεύχος 76 | Ιούνιος 2022
Οι άσκοπες βόλτες ταιριάζουν πολύ στις νύχτες. Είσαι, λέει, στο μπαλκόνι κι αντί ν’ ανάψεις άλλο ένα τσιγάρο, σηκώνεσαι, βρέχεις λίγο μούρη-μαλλιά, φοράς παπούτσια κι έξω απ’ την παράγκα! Έξω, λέμε! Περπατάς και νιώθεις ήδη λιγάκι καλύτερα. Με ακουστικά ή χωρίς. Με το κινητό στην τσάντα ή χωρίς. Εγώ θα σου πω και μ’ ένα σουβλάκι ή μ’ ένα παγωτό στο χέρι. Ναι, ακόμη καλύτερα έτσι. Η ευτυχία, η ατόφια, η βαθιοκόκαλη, είναι, μάτια μου, φθηνή, μα όχι ευτελής, αυτό να το θυμάσαι!
βουρ
Εδώ δεν έχει μετριοπάθειες. Με τσαγανό, πείσμα και φόρα μπαίνουμε στα πράγματα που γουστάρουμε και τα διεκδικούμε. Τα αφήνουμε να μας συνταράξουν απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια. Γιατί, όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι «Κουράγιο θέλει η ζωή, άνθρωπε, τι βγαίνει με το κλάμα;»
βοήθειες
τεύχος 12 | Μάρτιος 2014
αφιέρωμα με τίτλο:
«Η σιωπηλή κοινωνική αλληλεγγύη»
Όλο και περισσότερο πλήθαιναν οι εικόνες και οι πληροφορίες. Αυτός κάνει αυτό, εκεί γίνεται εκείνο. Άνθρωποι βοηθούν ανθρώπους. Έτσι απλά. Χωρίς δημοσιότητα, ανταλλάγματα, στόχους και σκοπούς. Καταλάβαμε, λοιπόν, πως δίπλα από την οργανωμένη αλληλεγγύη, υπάρχει κάτι άλλο. Βουβό, κρυμμένο, πρωτογενές και σιωπηλό. Είναι το αποτέλεσμα της στάσης που κρατά στην καθημερινότητα ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου. Στη γειτονιά, στην παρέα, στην πολυκατοικία, στη δουλειά. Δεν είναι ελεημοσύνη και το κυρίαρχο δεν είναι, ούτε η λύπη, ούτε ο οίκτος. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο δικό μας, πιο σύνθετο. Αν και εμφανίζεται τόσο απλά και τόσο μετρημένα.
βία
Όχι στα γήπεδα, όχι στους δρόμους. Όχι στα σπίτια, όχι πίσω από κλειστά παράθυρα. Όχι στις ειδήσεις, όχι στην τηλεόραση. Υπάρχει μέσα μας. Καλλιεργείται. Γιγαντώνεται. Ο θυμός γίνεται κύμα. Στις ψυχές μας. Και τότε σπέρνεται δεξιά κι αριστερά. Στα γήπεδα, στους δρόμους. Στα σπίτια, πίσω από κλειστά παράθυρα. Στις ειδήσεις, στην τηλεόραση. Στην πόλη την ίδια. Η βία πώς γίνεται χάδι;
βλέμματα
Αγαθή Κάτσια
Τα βλέμματα είναι σταυροδρόμια. Ενώνουν δυο δρόμους προσωπικούς σε ένα μοναδικό σημείο στο χώρο. Και ρωτούν πάντα το ίδιο ερώτημα: «Ποιος είσαι» Και μερικές φορές «Ποιος είμαι;» Άλλοι κοιτούν νομοταγώς, κλεφτά, ευγενικά. Άλλοι παραβιάζουν τον κώδικα και σε κρίνουν μέχρι και με τις βλεφαρίδες. Άλλοι κοιτούν μέσα από το smartphone, άλλοι κατασκοπεύουν στο καθρέφτισμα της βιτρίνας. Άλλοι σε διαπερνούν μέχρι το μεδούλι κι άλλοι σου μιλούν για ώρες κι εσύ θυμάσαι μόνο την ταμπέλα που χάζευες πίσω απ’ το κεφάλι τους. Είναι εύκολο να κοιτάς, να βλέπεις όμως όχι και τόσο. Το ξέρω, βιάζεσαι και δε μου το χρωστάς. Αλλά κάπου το χρωστάμε στη στιγμή. Οπότε… Κοίτα με, ρε.
Γ
Γρανικού
Φώντας Λάδης
Πεζόδρομος στο Μεταξουργείο. Τον ανακάλυψα το 1986, όταν είδα ένα πωλητήριο σ’ ένα ερειπωμένο νεοκλασικό. Στο νούμερο 10. Βρήκα τον ιδιοκτήτη και, έτσι, άρχισε το δεύτερο μέρος της ζωής μου. Δάνεια επί δανείων για να ξαναχτιστεί το σπίτι, έρωτας για την περιοχή –εξού και τα ποιήματα Διαδρομές στην Αθήνα–, εγκατάσταση, δική μου και της εταιρείας «Μνήμες», εκδηλώσεις στην αυλή του σπιτιού, βόλτες στα δρομάκια με τις φιλήσυχες γάτες, ορθάδικα και στέκια νεολαίας, ντόπιοι στεγασμένοι και επήλυδες άστεγοι, Κινέζοι, αιρμπιενμπίδες. Και τη νύχτα, άγρυπνοι φρουροί «Ο Έλβις» και «Η Αυλή του Πέτρου». Εδώ μπορείς ν’ ακούσεις, αν θες, τις σφαίρες απ’ τις μάχες των Δεκεμβριανών ή να δεις τον Παναγή, που κρυβόταν, απ΄ ό,τι λένε, στη Γρανικού από τους Μεγαρίτες. Πού και πού περνάει ο Χρύσανθος και τα λέμε. Αν βρεθείτε κι εσείς κάπου εδώ τριγύρω, ρίξτε μια ματιά. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πια για πούλημα.
γατόνια
Μια πόλη γεμάτη γάτους, από τους δρόμους στα σαλόνια, από τις ταράτσες στα σκουπίδια, από το κέντρο στα προάστια, μοιάζει σχεδόν να διπλοκατοικείται από ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενους, μόνο που οι πρώτοι συμπεριφέρονται σαν γατόνια μεταξύ τους κι ανταλλάσουν «πυρά», ενώ οι δεύτεροι, οι πραγματικές γάτες δηλαδή, έχουν μια πιο ανθρώπινη συμπεριφορά: ζευγαρώνουν ελεύθερα, κυνηγιούνται και παίζουν, αφήνονται σε τρυφερές αγκαλιές και δεν παριστάνουν μπροστά στα εκτυφλωτικά φανάρια των τροχήλατων τα γατόνια… απλά αυτοκτονούν ομαδικά.
γλώσσα
«Άξαφνα ανατρόμαξα. Κάτω βαθιά, μέσ’ από το μενεξεδένιο σύγνεφο, είδα να προβαίνη ίσκιος πελώριος. Η χοντρή κορμοστασιά, το πυργογύριστο κεφάλι του φάνταζαν Αγιονόρος. […] Ο ίσκιος πρόβαινε στα νερά με άλματα πύρινα. Κι όσο γρηγορώτερα πρόβαινε, τόσο μίκραινε η κορμοστασιά του. Και άξαφνα ο θεότρομος όγκος χιλιόμορφη κόρη στάθηκε αντίκρυ μου. Διαμαντοστόλιστη κορώνα φορούσε στο κεφάλι και τα πλούσια μαλλιά γαλάζια χήτη άπλωναν στις πλάτες ως κάτω στα κύματα. Το πλατύ μέτωπο, τ’ αμυγδαλωτά μάτια, τα χείλη της τα κοραλλένια, έχυναν γύρα κάποια λάμψη αθανασίας και κάποια περηφάνεια βασιλική. Από τα κρυσταλλένια λαιμοτράχηλα κατέβαινε κ’ έσφιγγε το κορμί ολόχρυσος θώρακας λεπιδωτός και πρόβαλλε στο αριστερό την ασπίδα κ’ έπαιζε στο δεξί τη Μακεδονική σάρισσα. […]»
Ανδρέας Καρκαβίτσας, Η Γοργόνα (απόσπασμα)
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας με ένα κείμενο (που θα κάνει τον αυτόματο διορθωτή να κοκκινίζει από τα λάθη και την ντροπή) μας καλεί να αναστοχαστούμε τι είναι σωστό και τι λάθος.
γκρίνια
τεύχος 58 | Ιούλιος 2018
γκρινιάζουμε για τους γκρινιάρηδες
Ως λαός έχουμε ένα θέμα µε την γκρίνια και τη μουρμούρα. Σαν μαγνήτης τραβάµε τα ρινίσµατα που µας χαλούν τη διάθεση, αλλά µαντέψτε, τα δηµιουργούµε ταυτόχρονα. Μια καταπληκτική εφεύρεση θα ήταν ο µετρητής γκρίνιας. Θα ήταν ένα κοµψό ταξίµετρο προσαρµοσµένο στο κεφάλι ή στη µέση. Σε παλ χρώµατα για τους ροµαντικούς κι έντονα για τους οργισµένους. Θα είχε και ήχο όπως τα παλιά ταξίµετρα στους ταρίφες. Κάθε µίζερη, γκρινιάρικη, τσαντισµένη σκέψη θα καταγραφόταν µ’ ένα µεγαλοπρεπέστατο κλακ. Έτσι, να το νιώθεις, να µετράει δηλαδή. Θα µπορούσαν να γίνονταν διαγωνισµοί γκρίνιας ή και beach party. Θα κέρδιζε αυτός ή αυτή που θα είχε µαζέψει περισσότερους πόντους σε αυτό το άθληµα. Θα ’χε γράψει ο µετρητής σου 132, θα ’χες ένα εκτόπισµα µπροστά στους φλώρους µε το 30 και το 50. Θα κέρδιζες το σεβασµό των υπολοίπων. Εάν έβλεπες κάποιον µε 3, ή νεκρός θα ήταν ή µε εγκεφαλικό. Ξέρω µερικούς βέβαια που το 132 το ’χουν ευκολάκι. Μέχρι να τελειώσουν το πρωινό θα ’χουν µηδενίσει το κοντέρ και θα προχωράνε ακάθεκτοι. Εντάξει, εγώ βάζω την ιδέα και οι προγραµµατιστές κι οι εταιρείες ας αναλάβουν την εφαρµογή.
*Ευχαριστούμε τον Νίκο Αλεξίου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο που είναι από τους πιο πρακτικούς ανθρώπους που λύνουν προβλήματα!
Δ
δρόμος
Ελένη Μιχαλάκη
Οι δρόμοι της Αθήνας. Τα μικρά δρομάκια του κέντρου που λες και κρύβονται και δεν τα πιάνει το μάτι σου με την πρώτη, μπλεγμένα άχαρα με άλλους δρόμους και παραδρόμους. Οι μεγάλες λεωφόροι, οι επιβλητικές, οι ανοιχτές, οι επίσημες. Οι δρόμοι –οι φλύαροι, μα και βουβοί μαζί– που μας μιλούν για τις ιστορίες τις μεγάλες, τις σημαντικές ή μας θυμίζουν μια ιστορία δική μας – σημαντική ή όχι (πια), έναν έρωτα, φίλους, μια μικρή στιγμή απόγνωσης ή ένα δυνατό γέλιο. Οι δρόμοι που περπατάμε μόνοι, σκεφτόμαστε διάφορα, για τη ζωή, την ύπαρξη ή και τι θα φάμε το βράδυ… Οι δρόμοι που περπατάμε όλοι μαζί, πλάι πλάι, σφιχταγκαλιασμένοι. Οι δρόμοι που μας χαώνουν, που μας μπερδεύουν, που μας πάνε αλλού από κει που αρχικά πηγαίναμε. Οι δρόμοι της Αθήνας που μπορεί κάποιες φορές να μας δείχνουν και το δρόμο…
δυτικός άνθρωπος
Πλαδαρό πνεύμα, ωραιοπαθές. Διχασμένος και φαφλατάς. Κακομαθημένος σε όλες τις εκδοχές του. Είτε του προοδευτικού είτε του συντηρητικού. Η Γηραιά Ήπειρος, όσο πιο γηραιά γίνεται. Ξεπεσμένη αριστοκράτισσα παρέα μ’ έναν νεαρό άμαθο και κακότροπο.
διαβολάκος
η μασκότ μας που έγινε εξώφυλλο
Η επιστροφή
Ο Διαβολάκος του εξωφύλλου ανεβαίνει με τις κυλιόμενες σκάλες στο σταθμό της Βικτώριας. Επιστρέφει απειλητικός ή χαμογελαστός; Πάντως σίγουρα παράταιρος. Στους γρήγορους ρυθμούς, κοντοστέκεται. Στην ακινησία εφορμεί. Στα σκυθρωπά πρόσωπα, χαμογελάει. Στις φωνασκίες βουβαίνεται και στη σιωπή κραυγάζει…. Επιστρέφει. Περιδιαβαίνει τα πεζοδρόμια, ακολουθεί το 11, τρυπώνει ανάμεσα στις λέξεις των δελτίων των οχτώ. Βρίσκεται στην ουρά των ανέργων, στους πολλούς που βγαίνουν 7.45 από τη Χέυδεν για να πάνε στις δουλειές, στους πιτσιρικάδες που πάνε κάθε Πέμπτη κινηματογράφο – μ’ ένα εισιτήριο δύο άτομα. Ψωνίζει μεσημεράκι στη λαϊκή, βολτάρει βραδάκι με μία πορτοκαλάδα μπλε στον Άγιο Παντελεήμονα, κάθεται στις εισόδους των πολυκατοικιών μέχρι να περάσει η μπόρα. Βρίσκει λύσεις, προσαρμόζεται και προχωρά. Δημιουργεί σαρδάμ και αμηχανία, μα σε κάποιους γεννά χαμόγελο και αισιοδοξία. Και ιδέες! Επιστρέψαμε. Το παράταιρο που είναι πραγματικό, είναι σύμμαχος, φίλος και αδελφός.
δακρυγόνα
Μία μυρωδιά που έχει γεμίσει πολλές φορές με δάκρυα το πρόσωπο της Αθήνας. Στα γήπεδα, στους δρόμους, στα στενά, στις σχολές, στα μετρό, στις συναυλίες… Δακρυγόνες διαδρομές μ’ ένα μόνο σύνθημα: ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΑΙΜΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.
δάφνη και πικροδάφνη
Στις αυλές, στις φακές, στη μυθολογία, στους δρόμους, στα διαζώματα των λεωφόρων. Πότε ροζ, πότε λευκές, πότε απλά πράσινες. Πάντα όμως αυστηρές, αλλά και παιγνιώδεις. Σημάδια ότι κάποτε ποτάμι ήταν η Συγγρού. Σημάδι ότι νόστιμες θα βγούνε οι φακές. Σημάδι ότι ο Απόλλωνας ποτέ δε θα τη φτάσει, θα γίνει η δάφνη πίκρα, κι αυτός θα μείνει με το δάφνινο στεφάνι.
Ε
ετερόκλητη
Θεανώ Μανουδάκη
Μία πόλη με πολλά διαφορετικά αντιφατικά πρόσωπα, ανάλογα με το ποιος την κοιτάει και πώς προσδιορίζεται απέναντι της. Αρχόντισσα αγέραστη, πόρνη φτιασιδωμένη με φτηνά χρώματα, σύγχρονη και παλιομοδίτισσα. Στα σπλάχνα της κόσμοι διαφορετικοί, ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από διαφορετικές κουλτούρες, πολιτισμούς, αξιακά συστήματα, ηλικίες, δε συνυπάρχουν, δε συναντιούνται, απλά υπάρχουν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο ακολουθώντας ανεξάρτητες πορείες. Κι αν κατά λάθος βρεθούν, για λίγες μόνο στιγμές, βιαστικά θα στρέψουν το βλέμμα τους αλλού. Οι άλλοι θα αντιμετωπίζονται πάντα ως ξένοι και ανεπιθύμητοι. Οι άλλοι θα είμαστε πάντα εμείς. Μόνοι και μαζί σε μία πόλη που μας αγαπάει και μας μισεί όλους, με το ίδιο πάθος την ίδια στιγμή.
ΕΛΟΝ ΜΑΣΚ,
μια εμμονή μας
Αγαπούμε Έλον! Μας αρέσει να τον τρολάρουμε. Στην κορυφή του Ιερατείου και της Εξουσίας. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπει σ’ έναν από τους δορυφόρους του και να χαθεί στις πολλαπλές συμπαντικές διαστάσεις. Αγαπητέ Έλον, ό,τι και να έχεις στο χακαρισμένο σου μυαλό να ξέρεις πως η Φύση εκδικείται!
εκδόσεις
αφιέρωμα για το βιβλίο με τίτλο «Όπως λέμε τροχός»
(τεύχος 55 Απρίλιος του 2018)
Τα αντικείμενα έχουν ψυχή; Και μάλιστα όταν μιλάμε για το βιβλίο αυτό καθαυτό; Αν η ανακάλυψη του τροχού άλλαξε τον κόσμο, το βιβλίο όχι απλά τον άλλαξε άλλο τόσο, αλλά επιχειρεί να τον κάνει κάπως καλύτερο. Μυαλό και χέρι του ανθρώπου δημιούργησαν κάτι που συνεχίζει να μας αλλάζει.
εργατικές πολυκατοικίες
Λιτές μα επιβλητικές, μυρίζουν ομοιομορφία και σκυρόδεμα. Φτωχών τα όνειρα που βρήκαν πού να κλίνουν την κεφαλή τους. Νέος Κόσμος, Ρέντη, Ν. Φιλαδέλφεια, Ταύρος, Περιστέρι… Πόσοι ορόφοι χρειάζονται για να φτάσουμε τον ουρανό;
Επιστολικός έρωτας… των ανωνύμων
Όταν ο έρωτας (και όσα τον ακολουθούν) εκφράζεται, αποκτά µια άγρια οµορφιά.
Όλοι ξέρουµε τα ερωτικά γράµµατα του Μαρξ, του Καρυωτάκη και του Σεφέρη στη Μάρω. Εµείς ζητήσαµε από γνωστούς και φίλους να µας εµπιστευτούν τα δικά τους ερωτικά γράµµατα, να τα διαβάσουµε και µε µεγάλο σεβασµό, να δούµε τον επιστολικό έρωτα των ανωνύµων, της διπλανής πόρτας.
Η έκφραση ποικίλλει. Από καθαρή λογοτεχνία και ποίηση µέχρι ρεαλισµό και ιαχή. Σπαραξικάρδια, χιουµοριστικά, άµεσα, ήρεµα, θυµωµένα, λυρικά. Άλλα µεγάλα, άλλα µικρά. Γραµµένα σε χαρτοπετσέτα, σε τετράδιο, σε ροζ χαρτί αρωµατισµένο. ∆ηµιουργήσαµε κατηγορίες, ενώσαμε κοµµάτια που πότε ταιριάζουν και πότε όχι. Και σχολιάζουµε διακριτικά µε τη βοήθεια των κλασικών. Ευχαριστούµε για την εµπιστοσύνη!
*Ευχαριστούμε την Ήρα που εκτός από τη δημιουργία του λογοτύπου κράτησε το δημιουργικό του εντύπου για πολλά χρόνια.