Ευχές για τα 10 χρόνια του ΗΠΖ | Γιάννης Κολλιάκος

 Τραγούδια Graffiti

Περπατώντας στα Εξάρχεια και στις γύρω περιοχές , με τ’ ακουστικά μου, ακούγοντας δυνατά μουσική, συνδέω και συνδυάζω τους στίχους με τις εικόνες που αντικρίζω.

Ο Κωνσταντίνος Βήτα λέει: «Η ζωή μας κάθε μέρα αλλάζει, μικρή μου Αθήνα είσαι η πόλη που μου μοιάζει.» Και στο επόμενο κομμάτι , «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ‘ναι πιο όμορφα από ένα όνειρο γιατί μια καινούργια αγάπη θα χύνεται σαν μέλι».

Η Αθήνα είναι μια πόλη γεμάτη εικόνες, σκληρές και τρυφερές. Αθώες κι ένοχες καταστάσεις όπως συμβαίνει σε όλες τις πόλεις και ταυτίζομαι απόλυτα με τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη: «Μπαίνοντας πρωί σ’ένα ταξί, καίγομαι μέσα στο οξύ, βλέπω στα μάτια των περαστικών, ξυραφιές ονείρων χθεσινών».

Πηγαίνω προς Ομόνοια κι έχω στα χέρια μου το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου «Ομόνοια 1980» σαν χάρτη οδηγό κι ανακαλύπτω τα ύποπτα μέρη της εποχής και μπαίνω φαντασιακά στον κόσμο αυτό. Πώς ήταν τότε που δεν ζούσαμε; Την εποχή που ερωτεύτηκαν οι γονείς μας και οι τωρινοί μας μεγαλύτεροι φίλοι μας που μας εξιστορούν αυτά που ζήσανε , τότε που όλα φάνταζαν ένα κόσμο μαγικό που δεν έγινε τελικά ποτέ. Κι αν έγινε για μερικά χρόνια είναι χρόνια σαν μποτοξαρισμένα πρόσωπα που μόλις ξεφουσκώσουν μένουν μόνο δυο μάτια αληθινά.

«Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε να σε κεράσω στη λεωφόρο με τη ραγισμένη άσφαλτο και τις λακκούβες» (Αρλέτα)

Το Soundtrack της πόλης συνεχίζει να με χαράζει με τους αδελφούς Κατσιμίχα «Αθήνα που μιλάς για επανάσταση, Αθήνα σχολική παράσταση, Αθήνα δολοφόνων αθωωμένων, Αθήνα των ξεπουλημένων. Αθήνα των αιώνιων αντιπάλων, Αθήνα της πειθούς δια των ροπάλων, Αθήνα Ευρωπαία με το ζόρι, Αθήνα με σημαίες και μιραφιόρι, Αθήνα ανατολή με το στανιό, Αθήνα τρελό σκουπιδαριό, Αθήνα των βορείων προαστίων, Αθήνα των αναψυκτηρίων, Αθήνα της καψούρας και των πιάτων, Αθήνα των μοναχικών θανάτων, Αθήνα των αρχαίων μύθων ,των πυροβολημένων στίχων, Αθήνα όλα από τρίτο χέρι, Αθήνα μαύρη μέρα μεσημέρι, Αθήνα εκτός σχεδίου ξεχασμένη, Αθήνα εντυπωσιασμένη».

Next Song «Αθήνα», Ορφέας Περίδης:

Χιονίζει στάχτες
Κι ο αέρας που σκορπάει
Μια μυρουδιά καμένου δάσους, του έρωτα μας.
Του έρωτα των παιδικών μας χρόνων,
Αθήνα
Που κάηκε, κάηκε για πάντα.

Χιονίζει στάχτες
Κι ο αέρας που σκορπάει
Το παρελθόν μου, σε ξένους κι άγνωστα τοπία,
Δίχως αναμνήσεις πως θα ζήσω,
Αθήνα,
Δίχως αναμνήσεις πως θα ζήσω,
Δίχως αναμνήσεις πως θα ζήσω,
Αθήνα,
Δίχως αναμνήσεις πως θα ζήσω…

Σπουδαία έργα στους δρόμους τη πόλης από Καλλιτέχνες με έμπνευση που καθηλώνουν με την αισθητική τους, και συνεχίζω ακούγοντας τραγούδια που έχω επιλέξει να συνοδεύουν τη μέρα μου κατά τη διάρκειά της.

Πολλά κομμάτια της Λένας Πλάτωνος σκέφτομαι θα μπορούσαν να γίνουν Graffiti, όπως και πολλοί στίχοι-ποιήματα της Μαριανίνας Κριεζή από το ‘’Σαμποτάζ» και τη «Λιλιπούπολη» . Στέρεο Νόβα και Κωνσταντίνος Βήτα, εμπεριέχεται η κουλτούρα των Graffiti στα περισσότερα κομμάτια του. Άλλωστε ο Κωνσταντίνος έχει σπουδάσει ζωγραφική και ιστορία τέχνης στην Μελβούρνη και οι στίχοι του είναι σαν επιβλητικές τοιχογραφίες, σε μισογκρεμισμένα σπίτια , σε τοίχους μεγάλων πολυκατοικιών και σε στόρια καταστημάτων.

Τα Graffiti δίνουν ζωή στην Αθήνα , είναι θα έλεγε κανείς μία επαναστατική έκφραση που δίνει νόημα στην καθημερινότητά μας περνώντας από τους δρόμους … «Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι, κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». (Άλκης Αλκαίος)

Μου λείπουν Graffiti με την Ειρήνη Παπά, τη Μελίνα, την Αλίκη , τη Λαμπέτη και με άλλους μεγάλους ηθοποιούς. Στο εξωτερικό έχουν κάνει την Ειρήνη και τη Μελίνα, στην Ελλάδα όχι. Όπως θα ήθελα να γεμίσει ο τόπος με τους λογοτέχνες μας, με τους μεγάλους Σκηνοθέτες μας, με τους μεγάλους συνθέτες μας και στιχουργούς μας. Με όλους εκείνους που άλλαξαν τον τρόπο της σκέψης μας και μας πήγαν παρακάτω.

«Ευφραίνου Αττική ενδοχώρα,
Τώρα,
Ήρθε η ώρα προχώρα,
Κουνήσου τώρα.» (Λίνα Νικολακοπούλου)

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν σιγά σιγά*, και το Soundtrack της πόλης στα ακουστικά μου με την πιο ζεστή φωνή μου, η Ελένη Δήμου με λυγμό τραγουδά ‘’Τα Χριστούγεννα πονάνε , όσους μοναξιές μετράνε στις νυφάδες και στους ουρανούς.» Και γυρνώντας σπίτι λίγο πριν νυχτώσει, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά δια χειρός Μαριανίνας Κριεζή, το μοναδικό δώρο που ζητά στο γράμμα στον Αι Βασίλη είναι να βρει το ταίρι της γιατί ‘’Καμιά καρδιά ζευγαρωμένη δεν κινδυνεύει όσο και να κλαίγεται , σ’αυτή την πόλη την καταραμένη, η μοναξιά είναι που δεν αντέχεται»

Γιάννης Κολλιάκος

*το κείμενο γράφτηκε μέσα Δεκέμβρη του 2022

Δείτε όλη την αρθρογραφία του Γιάννη Κολλιάκου στο site μας, στο παρακάτω link:
https://ipolizei.gr/author/gianniskolliakos/