Μετεκλογικός οδηγός πολλά βαρύς και όχι | Editorial τ.103

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξέρετε και τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών. Κάποιοι θα νιώθετε ικανοποιημένοι, κάποιοι όχι, και αρκετοί θα είστε αδιάφοροι. Μάλλον θα ετοιμαζόμαστε για έναν δεύτερο γύρο, αποφασιστικό, κρίσιμο και τελειωτικό – εκτός κι αν πάμε και για τρίτο. Τα επίθετα δεν αλλάζουν, παραμένουν ίδια με ελάχιστες παραλλαγές: σημαντικές εκλογές, κομβικές, βαρυσήμαντες και άλλα τέτοια.

Η συζήτηση στα κανάλια, στις εκπομπές και στα δελτία ειδήσεων κάποιους από εμάς, που έχουμε μια κάποια ηλικία, μας έκαναν να αναπολούμε τα μπλε και πράσινα καφενεία, τα πλαστικά σημαιάκια και τους Μπιρσίμ. Τώρα έχουμε επίφαση αντικειμενικότητας, μπλε, πράσινους και «κόκκινους» δημοσιογράφους και γκάλοπ για να βγαίνουν συμπεράσματα πριν από μας για μας.

Αλλά πολλοί υποστηρίζουν πως οι εκλογές είναι η γιορτή της Δημοκρατίας κ.λπ. κ.λπ. Και μάλιστα όσο πιο αναλογικό το σύστημα, τόσο μεγαλύτερη και «ανόθευτη» η γιορτή. Και ναι, είναι σοβαρό πώς εκλέγεται μία κυβέρνηση. Και καθόλου δεν υποτιμώ τις εκλογές.

Όμως…
Όμως υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα.
Από τη στιγμή που θα εκλεγεί μία κυβέρνηση, ο λαός δεν έχει καμία ανάμειξη στην διακυβέρνηση. Δεν έχει λόγο. Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός, τα επιτελεία, αποφασίζουν και προχωρούν στην υλοποίηση του προγράμματος, αλλά κυρίως προωθούν μέτρα, νόμους και διατάγματα που οι ίδιοι οι ψηφοφόροι καμιά έγκριση δεν έχουν δώσει.
Ίσως φανεί βαρύ, αλλά αυτό που βιώνουμε μοιάζει περισσότερο με «εκλόγιμη μοναρχία»* παρά με πραγματική Δημοκρατία.

Αλήθεια, γιατί δεν γίνονται δημοψηφίσματα; (βλέπω το χαμόγελό σας…) Γιατί δεν ζητείται η γνώμη των πολιτών σε σοβαρά ζητήματα όταν αυτά ανακύπτουν; Πολύ συζήτηση, λοιπόν, για το πώς προκύπτει μια κυβέρνηση, καθόλου συζήτηση για τον έλεγχό της. Μα, θα πει κάποιος, υπάρχει η αντιπολίτευση για αυτόν το ρόλο.
Ας είμαστε πραγματικοί. Αν μιλάμε για Δημοκρατία οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να έχουν τα εργαλεία να δηλώσουν την αντίθεσή τους ή και να ανατρέψουν πολιτικές.

Αν αναλογιστεί κανείς παραδείγματα και λογικές από την ίδια μας την Ιστορία (Αθηναϊκή δημοκρατία, κοινοτισμός στην Τουρκοκρατία κ.ά.), αλλά και από πρακτικές σε άλλες μεριές του πλανήτη και αν αναλογιστούμε τις δυνατότητες που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία, καταλαβαίνει κανείς ότι θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά πράγματα.

Υπάρχει ένα αίτημα για πραγματική Δημοκρατία.
Αλλά προς το παρόν ας ψηφίζουμε, μιας ΚΑΙ αυτές οι εκλογές, είναι… κρίσιμες. Τα ’παμε αυτά!

*όρος που χρησιμοποιεί σε κείμενα και διαλέξεις του ο κος Γιώργος Κοντογιώργης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης. Αξίζει να τον ακούσει κανείς!