ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ του Νικολάι Τσερνισέφσκι στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης
Ταυτόχρονα βιντεοσκοπούμενη επί σκηνής δράση που προβάλλεται σε ασπρόμαυρη ραγισμένη-ξεφτισμένη οθόνη στο βάθος της σκηνής (όταν την βλέπουμε από την κεντρική σειρά καθισμάτων – γιατί υπάρχουν και δύο πλαϊνές).
Αυτό το εν πολλοίς φθαρμένο σκηνοθετικό τέχνασμα (το χρησιμοποιεί κατά κόρον η Άντζελα Μπρούσκου) προσθέτει μεν πολλά επίπεδα στην αφήγηση και διευκολύνει μια κάποιου είδους αποστασιοποίηση, δυσκολεύει δε τον μέσο θεατή να χαλαρώσει και να συγκεντρωθεί στο κοινωνούμενο νόημα.
Όταν πληθαίνουν επί σκηνής οι παραγλωσσικοί κώδικες είναι δυσχερής έως αδύνατη η παρακολούθηση τής γλώσσας με αποτέλεσμα η δράση να προσλαμβάνεται αποσπασματικά ή και χαοτικά.
Αυτό βυθίζει το κοινό σε μια περίεργη υπνωτική κατάσταση που δεν του επιτρέπει το συνειδητό ονείρεμα αλλά λειτουργεί μάλλον εφιαλτικά.
Έτσι τι ακριβώς έλεγε το ομώνυμο έργο του Νικολάι Τσερνισέφσκι (1863) ΔΕΝ καταλάβαμε. Κάτι περί ελευθερίας, περί αυτοδιάθεσης, περί επιλογής ερωτικών συντρόφων (ακόμα και του στενότερου φίλου του συζύγου της), κάτι περί ουμανιστικών ιδεωδών τού Διαφωτισμού και άλλα τινά παρόμοια πήρε το αυτί μας, όμως δεν εμπεδώθηκαν ευρέως (παρά μόνον τυχαίως) παρά την καλή αλλά όχι και τόσο εύστοχη ελεύθερη θεατρική μεταφορά (Δήμητρα Κονδυλάκη), την περιπεπλεγμένη σκηνοθεσία (Έλλη Παπακωνσταντίνου) και την αμφίβολη μετανεωτερικής κοπής δραματουργία (Δήμητρα Κονδυλακη – Έλλη Παπακωνσταντινου).
Μόνον η μουσική (Λάμπρος Πηγούνης) ήταν διεξοδική και διακριτική. Και οι ερμηνείες βεβαίως (υποκριτικός άθλος): Δημήτρης Γεωργιάδης, Θεοδώρα Λούκας, Σοφία Πριοβόλου, Βασίλης Σαφός (ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΡΜΟΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΟΥ – στην εντράτα του τσιρίζει για να υπερκαλύψει τους άλλους ήχους).
Γενικά αυτό που λέμε «σχεδιασμός ή αρχιτεκτονική ήχου», «ηχοτοπίο», «ηχητικό τοπίο» πάσχει στα νεοελληνικά μας θεατρικά πράγματα, ίσως γιατί εξέλιπαν οι μεγάλοι δάσκαλοι ορθοφωνίας ή θεωρούνται πλέον περιττοί οι διδάσκαλοι εκφοράς λόγου.
Μόνο τα σκηνικά και τα κοστούμια (ελαφρώς διαχρονικά) ήταν καλαίσθητα, λειτουργικά και μας έμπαζαν στην κατάσταση.
Κατά τα άλλα, η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής, η πολυδιάσπαση τού κοινωνουμένου μηνύματος και η μεταμοντερνιά προσέδιδαν μία ανεπιθύμητη (κατά την ταπεινή μου γνώμη) «θολότητα» στο όλον θέαμα.
Παρ’ όλα αυτά, το κοινό χειροκροτεί ενθουσιασμένο (μήπως επειδή τελείωσε η μακρόσυρτη υπνωτική παράσταση).
ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ. ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΆΛΛΟ ΘΑ ΈΧΕΤΕ ΚΑΤΙ προς συζήτησιν. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΏΡΙΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΜΟΝΟΝ ΈΤΣΙ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΖΥΜΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΕΤΑΙ αφυπνιζομένη.
ΚΑΛΗ ΘΕΑΣΗ!!!
Ένα θετικό σε τέτοιες σκηνικές απόπειρες είναι ότι σε προτρέπουν και σε παρακινούν να γίνεις συνδημιουργός. Κι αυτό δεν είναι λίγο στους δύσκολους μεταβατικούς, αγχωτικούς και αγχογόνους που διανύουμε εκόντες-άκοντες…
Η διάδραση παίρνει πολλές μορφές, τόσες που ούτε ο μυθικός Πρωτέας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί.
Ακόμα και οι αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις καταδεικνύουν την αποτελεσματικότητα μιας θεατρικής πράξης (φτάνει να μην γίνει πάγια πρακτική και μανιέρα)…
Ίδωμεν.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Νικολάι Τσερνισέφσκι, 1863
Ελεύθερη θεατρική μεταφορά: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου
Δραματουργία: Δημητρα Κονδυλακη – Ελλη Παπακωνσταντινου Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης
Σκηνικά: Λουκία Μάρθα
Κοστούμια: Φωτεινή Γεωργίου
Video Art: Κατερίνα Σαββόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Σουρβίνος
Βοηθός σκηνογράφου: Τζάνος Μάζης
Φωτογραφίες αφίσας – προβών: Alex Kat
Παίζουν: Δημήτρης Γεωργιάδης, Θεοδώρα Λούκας, Σοφία Πριοβόλου, Βασίλης Σαφός.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Νικολάι Τσερνισέφσκι
Θεατρική μεταφορά των Έλλη Παπακωνσταντίνου/Δήμητρα Κονδυλάκη , Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΥΠΟΓΕΙΟ, Πρεμιέρα 17 Μαίου
Προπώληση : https://www.viva.gr/tickets/theater/ti-na-kanoume/
Πόσο ελεύθεροι και ελεύθερες είμαστε να ορίζουμε τη μοίρα και την ταυτότητά μας;
Τι μπορούμε να αντιτάξουμε ως βίωμα και ως τρόπο ζωής στη σημερινή αναδίπλωση των αξιών, στην όλο και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της δυτικής κοινωνίας;
Με τέτοια ερωτήματα προσεγγίζεται το εμβληματικό Τι να κάνουμε; (1863) του Ρώσου φιλοσόφου Νικολάι Τσερνισέφκσι που εξερευνά τη διλημματική φύση του έρωτα συνδέοντάς την με την ευρύτερη ηθική στάση του καθενός και τις επιλογές του στο κοινωνικό πεδίο και στην οικογένεια.
Η παράσταση αντλεί έμπνευση και υλικό από το μυθιστόρημα του Τσερνισέφσκι για να συνομιλήσει με τον σημερινό θεατή και να αμφισβητήσει τα σημερινά κοινωνικά «αδιέξοδα», που εξακολουθούν να βασίζονται σε διαχρονικά, πατριαρχικά στερεότυπα. Με έμφαση στη χρήση realtimevideo που αποτελεί και το κύριο μέσο αφήγησης, χρησιμοποιείται πότε θεατρική γλώσσα και πότε κινηματογραφική:
οι τέσσερις ηθοποιοί «γυρίζουν» επιλεγμένες σκηνές με την τελική εικόνα να συνθέτει κινηματογραφικά στιγμιότυπα «εποχής» με ζωντανό λόγο. Επιχειρώντας να αιχμαλωτίσει την ερωτική, υπαρξιακή και πολιτική διάσταση που διασταυρώνονται σε μια δύσκολη πορεία γυναικείας χειραφέτησης, το σκηνικό έργο διατυπώνει ένα σημερινό «τι να κάνουμε;», ποιοι και ποιες είμαστε, ποιοι και ποιες θέλουμε να είμαστε, μέσα από μια προσωπική και βιωματική οπτική.
Μια παραγωγή της ODC Ensemble που επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ
Ώρα Παράστασης: 21.00
Μέρες παραστάσεων: 17/05- 04/06
Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή: 18 Ευρώ κανονικό, μειωμένο 15 Ευρώ, ατέλεια 5 Ευρώ
Σάββατο και Κυριακή: 20 Ευρώ κανονικό, μειωμένο 16 Ευρώ , ατέλεια 5 Ευρώ
Ομαδικά: 15 Ευρώ