Στάσεις Ζωής | Γραμμή 3: Στάση Μέγαρο Μουσικής
Κάτω από την πόλη, υπάρχει μια άλλη πόλη. κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων. Οι μπλε, κόκκινες και πράσινες γραμμές της ΣΤΑΣΥ φτιάχνουν έναν πολύχρωμο χάρτη στην υπόγεια πόλη, που φέρνει στην επιφάνεια μυστικά από το πλούσιο αθηναϊκό παρελθόν και γίνεται το πιο ζωντανό σκηνικό για να ξεδιπλωθούν ιστορίες, μικρές και μεγαλύτερες, που όλες βάζουν το λιθαράκι τους για να δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη συνθήκη που μοιάζει με ταινία σε fast forward και έχει ως φόντο σταθερές τροχιές, ήχους σήραγγας, σίδερου και φρένου, κλειστά και ανοιχτά παράθυρα με εικόνες σκοτεινές και φωτεινές που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Αναμνήσεις από το πάρκο Ελευθερίας
Για κάποιους το μετρό είναι καθημερινότητα. Για άλλους είναι σημείο ραντεβού. Για κάποιους άλλους είναι ανάμνηση φοιτητικών χρόνων — μιας εποχής χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς υπομονή, αλλά με πολύ «απρογραμμάτιστο» στις συναντήσεις, κάτι που δεν ισχύει στην εποχή της ενηλικίωσης. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ανήκει και η ανάμνηση από το πάρκο Ελευθερίας — τη μία και μοναδική φορά που άραξα στο γκαζόν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε ένα πάρκο τόσο μεγάλο πάνω στη Βασιλίσσης Σοφίας, το οποίο μάλιστα δεν ήταν απλά διακοσμητικό. Ο μεγάλος έρωτας, που ετοιμαζόταν να γραφτεί στην ιστορία, μου είπε στο τηλέφωνο: «Πάμε πάρκο Ελευθερίας που παίζει συναυλία;» Παντελώς άσχετη ρώτησα πού είναι αυτό και η απάντηση που πήρα ήταν: «Μετρό Μέγαρο Μουσικής». Έφτασα πολύ γρήγορα και πήγα προς το άγαλμα — κάθε αξιοπρεπές wannabe ζευγάρι δίνει ραντεβού σε ένα ρολόι ή σε ένα άγαλμα.
Το δικό μας άγαλμα για να βρεθούμε γρηγορότερα ήταν αυτό του Ελ. Βενιζέλου (έργο του γλύπτη Γ. Παππά). Φυσικά και είχε αργήσει ως συνήθως, αλλά εντάξει, η άνοιξη είχε κάνει την εμφάνισή της τόσο δυνατά, που δεν καταλάβαινες πώς περνούσε η ώρα. Το γκαζόν σε προκαλούσε να κάνεις «βαρελάκια», η Βασιλίσσης Σοφίας ήταν πάντα πολύβουη, αλλά έμοιαζε μακρινή, ενώ ζευγάρια και παρέες αναμένανε την έναρξη της συναυλίας.
Μην με ρωτήσετε ποιος έπαιζε. Μάλλον κάτι φασέικο του 2013, γιατί μόλις ήρθε ο έρωτας ξεκίνησε και η συναυλία, αλλά είχαμε ήδη βαρεθεί. Τότε ήταν που μου είπε να πάμε βόλτα στο Λυκαβηττό. Άλλο που δεν ήθελα. Έλα όμως που για να βρεθούμε εκεί πάνω, ο πιο σύντομος δρόμος ήταν να ανέβουμε προς το πάρκο και αναγκαστικά να το ανακαλύψουμε.
Στο πίσω μέρος του πάρκου Ελευθερίας, πνιγμένα στο πράσινο και στα πολύχρωμα λουλούδια, συναντήσαμε πέτρινα κτίρια* που όμως σε μας φάνταζαν σαν ένα. κτίρια με τη βαριά πατίνα του χρόνου επάνω τους και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σε τραβούσε να την γνωρίσεις καλύτερα.
Τα κλικς ακούγονταν δυνατά. Διαβάζαμε ταμπέλες και ταμπελάκια, στο βάθος ακουγόταν το όποιο φασέικο κομμάτι, αλλά η βουή είχε σταματήσει προ πολλού. Τσιγάρα, σοκολάτες, λίγο αεράκι, μια ζακέτα στους ώμους και η βόλτα στο Λυκαβηττό πήγε περίπατο. Κάτσαμε εκεί μέχρι αργά το βράδυ, ανάμεσα στα πολύχρωμα λουλούδια και τις ιστορικές πέτρες. Όχι δεν είχε κάτι αξιοσημείωτο αυτή η βόλτα. Είχε urban σκηνικό, είχε ανεμελιά, είχε καλοκαίρι, είχε γέλια. Ό,τι χρειάζεται για μια ανάπαυλα ανάμεσα στις λεωφόρους.
*Εκ των υστέρων μάθαμε ποια ήταν αυτά τα κτίρια: κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων είχαν στρατιωτική χρήση και αργότερα στη δικτατορία ήταν κρατητήρια. Το πάρκο ονομάστηκε «Πάρκο Ελευθερίας», ακριβώς επειδή εκεί βασανίστηκαν και υπέφεραν πολλοί αγωνιστές της δημοκρατίας στα χρόνια της δικτατορίας. Εκτός πάντως από τον μνημειακό χώρο, εκεί συναντάμε το Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, το Μουσείο «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά και το Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης, στο οποίο εκτίθενται διάφορα φωτογραφικά ντοκουμέντα, τεκμήρια, καθώς και προσωπικά αντικείμενα αγωνιστών. Το κτίριο (τα κρατητήρια, οι χώροι ανάκρισης και βασανιστηρίων) παραμένει όπως ήταν εκείνη την περίοδο, διατηρώντας τα αποτυπώματα της εποχής.
Με πολλά σημεία ενδιαφέροντος τριγύρω, το Μέγαρο Μουσικής είναι από τις πιο χρήσιμες στάσεις της πόλης. Όχι ακριβώς στο κέντρο της πόλης, αλλά καθόλου μακριά από αυτό, συνδυάζει πολλά μέρη που θα μπορούσες να επισκεφτείς εύκολα και γρήγορα: από το προφανές (να δεις μία παράσταση στο Μέγαρο) μέχρι να κάνεις βόλτα στο Πάρκο Ελευθερίας με κρυμμένες γωνιές για τέλειες φωτογραφικές λήψεις.
- Η στάση «Μέγαρο Μουσικής» βρίσκεται κάτω από τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Ο σταθμός είναι υπόγειος και διαθέτει δύο πλευρικές αποβάθρες. Εκτός από το Μέγαρο Μουσικής, βρίσκεται επίσης κοντά στην πρεσβεία των ΗΠΑ και στα νοσοκομεία Αλεξάνδρα και Αρεταίειο. Η αρχική προγραμματισμένη ονομασία του σταθμού ήταν «Ιλίσσια».
- Η αρχική τοποθεσία του σταθμού ήταν στην πλατεία Μαβίλη, ωστόσο η ολοκλήρωση του Μεγάρου Μουσικής το 1991 επέδρασε ώστε ο σταθμός να μεταφερθεί στο σημερινό σημείο. Στον αρχικό σχεδιασμό του σταθμού προβλεπόταν υπόγεια σύνδεση με τη νέα πτέρυγα του παρακείμενου Μεγάρου Μουσικής, η οποία ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχει υλοποιηθεί.
- Στο επίπεδο έκδοσης εισιτηρίων του σταθμού, εκτίθεται πάνω στο μάρμαρο του τοίχου ψηφιδωτή σύνθεση με πουλιά του καλλιτέχνη Πάνου Φειδάκη με τίτλο «Μπαμπουζίνα». Λίγοι, ωστόσο, από τους χιλιάδες των επιβατών που διέρχονται καθημερινά από τον σταθμό γνωρίζουν ότι το έργο διαστάσεων 180Χ780 εκ. είναι και το τελευταίο του καλλιτέχνη, αφού λίγους μήνες αργότερα αυτοκτόνησε, σε ηλικία 46 ετών.
Πηγή: Wikipedia.gr
Mojo Club
Ένας κήπος στα Ιλίσια για urban μερόνυχτα
Από τα μέρη της πόλης που δε χρειάζονται συστάσεις, το Mojo Club βρίσκεται ακοίμητο, ηλιόλουστο και αυθεντικό από τη δεκαετία του ’90 στη γειτονιά των Ιλισίων. Σήματα κατατεθέν του; Ο κήπος, η τεράστια μπάρα που όλοι γίνονται μια παρέα, οι μουσικές επιλογές του και οι πολυάριθμες επιλογές σε αλκοολούχες γεύσεις αφού πάνω από 160 ετικέτες σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις. Ανοιχτά από το πρωί για καφέ, συνεχίζει όσο πέφτει ο ήλιος και όταν το βράδυ κάτσει για τα καλά πάνω από την πόλη, ξέρει πώς να παρτάρει με Dj sets και πάντα ανεπιτήδευτα φιλικό κλίμα. Δοκίμασε οπωσδήποτε τα signature cocktails που αλλάζουν συχνά, αλλά πάντα βασίζονται σε all time classic συνταγές, που πειράζονται ανάλογα με την έμπνευση. Νέα άφιξη στο Mojo είναι μερικές αλμυρές επιλογές, όπως σαλάτες και σάντουιτς, για να τσιμπήσουμε. Σε κάθε περίπτωση, μόλις 400 μέτρα από το μετρό, η ανάπαυλα στο Mojo είναι πλέον must και εγγυημένη.
Παπαδιαμαντοπούλου 36, Ιλίσια | Τ.: 210 77 57 033
fb: Mojo Club
ig: mojoathensclub
LOT51
To πιo φωτεινό spot της Πλατείας Βραζιλίας
Η μέρα εδώ ξεκινάει με ξεχωριστούς specialty coffees από διάφορες χώρες του κόσμου ή με μοναδική συνταγή cold brew εμφιαλωμένη το Lot51, που έρχεται στο ποτήρι έτοιμη για κατανάλωση. Οι λιχουδιές με τις οποίες μπορείς να συνοδεύσεις την πρώτη σου γουλιά ποικίλλουν και δίνουν ενέργεια, ενώ από τις 10:00 και μετά σερβίρεται must-taste brunch με επιλογές για όλα τα γούστα.
Δεν λείπουν και οι προτάσεις για μεσημεριανό, με την πίτσα και το burger να πρωταγωνιστούν, ενώ μέχρι το βράδυ μπορείς να δοκιμάζεις αλμυρές ή γλυκές μπουκιές που απογειώνουν τη γεύση σου. Όταν πέφτει η νύχτα στην πλατεία, τα signature cocktails κλέβουν την παράσταση, οι ήχοι από τα συχνά Dj sets που οργανώνονται ντύνουν μουσικά τις βραδιές σου, ενώ μπορείς να ψωνίσεις και μία μεγάλη γκάμα προϊόντων για το σπίτι (από ρούχα και τσάντες μέχρι κούπες και reusable cups). Μην ξεχνάς ότι το Lot51 έχει το δικό του delivery κι ό,τι λαχταράς μπορείς να το απολαύσεις στο χώρο σου.
