Χριστούγεννα στο ΜΙΝΙΟΝ | Το σεντούκι της Σοφίας

Οι χριστουγεννιάτικες ρεκλάμες στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ και στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, οι διαφημίσεις στην ΥΕΝΕΔ και στην ΕΡΤ, σηματοδοτούσαν το ξεκίνημα της εορταστικής σεζόν.

Οι αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις μας στον ΜΙΝΙΟΝ ήταν τόσο έντονες, σαν να τις είχαμε ζήσει χτες, και το αυριανό απόγευμα που θα πηγαίναμε οικογενειακώς, έμοιαζε πολύ μακριά. Ήταν κάτι σαν έθιμο να ψωνίζουμε τα δώρα πριν κλείσουν τα σχολεία, σε καθημερινή ημέρα για να μην έχει πολύ κόσμο.

Εκείνο τα βράδυ δεν κοιμηθήκαμε από την ανυπομονησία να ξαναδούμε τη μαγευτική βιτρίνα με τα κινούμενα ξωτικά των παραμυθιών, να ανέβουμε τις κυλιόμενες σκάλες για να φτάσουμε στον όροφο που θα είχε τους ήρωες της Disney, το τρενάκι που περνούσε μέσα από τούνελ, λίμνες και χιονισμένα χωριά και την πίστα rally με αυτοκινητάκια σε αγώνες ταχύτητας. Μας περίμεναν εκατοντάδες παιχνίδια στη σειρά, που μπορούσαμε να τα αγγίξουμε. Κούκλες που περπατούσαν και μιλούσαν, μελόντικες και πιανάκια με πολύχρωμα πλήκτρα, φασουλήδες που πετάγονταν από κουτιά, ξύλινα αλογάκια, μπαλόνια, view master, αυτοκινητάκια με μπαταρίες και, στον τελευταίο όροφο, ο Άγιος Βασίλης για την καθιερωμένη φωτογραφία polaroid.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε και φύγαμε βιαστικοί για το σχολείο, ήμασταν πρωϊνοί (τότε το σχολείο ήταν μια εβδομάδα πρωί, μια απόγευμα).
Η μέρα μας είχε ξεκινήσει με μια γλυκιά προσμονή. Ήταν το πρωινό της 19ης Δεκεμβρίου του 1980. Δεν είχαμε μάθει ακόμα ότι λίγες ώρες πριν το ΜΙΝΙΟΝ είχε γίνει στάχτη.

γράφει η Σοφία Τριανταφυλλοπούλου | [email protected]