Διήρης Επί Χάρτου Επιπλέουσα | τ.102
Τι κάνεις, όταν γνωρίζεις ενδιαφέροντα εγχειρήματα, ενδιαφέροντες ανθρώπους και προσπάθειες που με κάποιο τρόπο νιώθεις ότι κάτι πιο βαθύ τα ενώνει;
Η πόλη είναι τοπίο που παράγονται διαφορετικές ιδέες. Όμως, όλα τα παραπάνω σαν να τραβάνε κουπί προς την ίδια κατεύθυνση ή, τουλάχιστον, με τις ίδιες πάνω-κάτω αξίες. Ως Πόλη Ζει βλέπουμε «τριήρεις» στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές, στα μυαλά. Βλέπουμε «τριήρεις» που καταφέρνουν να πλέουν στα περίεργα, άλλοτε ήρεμα άλλοτε ταραγμένα, νερά της πολιτείας.
Δίνουμε χώρο, λοιπόν, σε αυτά τα «πλεούμενα». Έξι σελίδες για τρεις προσπάθειες. Ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτό το ταξίδι!
*Το πρωτότυπο όνομα του αφιερώματος είναι Τριήρης επί χάρτου επιπλέουσα, για αυτό το μήνα όμως η τριήρης έδωσε τη θέση της στη διήρης, καθώς τα εγχειρήματα που συμμετέχουν είναι δύο και όχι τρία. Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία, συν-κωπηλάτες, από το επόμενο τεύχος θα είναι και πάλι πιο ξεκούραστη η δουλειά σας.
Μουσική ξανά σε χαρτί
www.lungfanzine.gr
[email protected]
Περί Lung
Έχει λόγο ύπαρξης ένα έντυπο μουσικό περιοδικό στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του διαδικτύου; «Ναι», αναφωνήσαμε με πάθος απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα πριν 4 χρόνια και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του Lung Fanzine! 16 τεύχη μετά συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος και μεράκι αυτό που αποκαλούμε «φανζινική τρέλα». Στόχος μας είναι με κάθε τεύχος να προτείνουμε τις καλύτερες φρέσκες μουσικές αλλά και να ρίχνουμε ξανά τους προβολείς σε συγκροτήματα και μουσικούς από το παρελθόν και πάνω από όλα να αναζωπυρώνουμε την κουβέντα περί μουσικής.
Κ.
ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ
Κ. Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Β. Βασίλης Μπέκας, Μ. Μιχάλης Κουρής
Η ηχώ των κτιρίων μιας λυπημένης πόλης
Metro Decay – «Έβενος»
[Album: Υπέρβαση, 1984]
Το post-punk των Joy Division συνάντησε τη μελαγχολία μιας γενιάς που έκανε ποίηση τα αδιέξοδα και έτσι, μεμιάς, ο ήχος της Αθήνας των 80ς κλείστηκε μια για πάντα στα αυλάκια της Υπέρβασης.
Μπαλάντες για φόνους – «Ένας κόσμος ανάποδα»
[Album: Εκείνη έρχεται μέσα απ’ τις στάχτες, 2019]
«Για περάστε κυρίες και κύριοι, για περάστε…/ ελάτε στο σχολείο του κόσμου απ’ την ανάποδη/ ας υψωθεί η αυλαία του μαγικού φανού/ εικόνα και ήχος η ψευδαίσθηση της ζωής/ ενα δώρο για το κοινό προσφορά του καταστήματος/ προς ενημέρωση των παρισταμένων και παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών». Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο συναντά το σκοτεινό μετά punk ήχο και μας καλωσορίζει σε έναν κόσμο ανάποδα.
Γεμάτος αράχνες, ρε φίλε! – «Πλατεία Βάθης»
[Album: Γεμάτος αράχνες, ρε φίλε! 2019]
«Γυρνώντας» στους ίδιους δρόμους με ένα από τα anthems της αθηναικής synth punk σκηνής (το «Αττική-Βικτώρια» των Οδός 55), το «Πλατεία Βάθης» περιγράφει με γλώσσα κοφτερή τα αδιέξοδα του περιθωρίου αυτής της πόλης, που εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων (οικονομικών, υγειονομικών, κοινωνικών), «επιλέγει» να ξεχνά ψυχές που χάνονται κυνηγώντας την επόμενη δόση που θα τους προσφέρει για λίγο «ευτυχία» ή μάλλον καλύτερα «ανακούφιση».
Ο στίχος του μήνα
«Όλες οι αλήθειες απρόσιτες. Χτισμένες όλες οι πόρτες. Οι πόλεις όλες εξόριστες. Και οι κάτοικοι όλοι απόντες.»
[Τρύπες – «Τσακισμένη χαρά»]
THE BEST BOY-GIRL
Girl – Kit Kido
Κυκλοφορεί στον κόσμο ως Κατερίνα Κοζανίδου, δημιουργεί και κάνει performance ως Kit Kido. Μάθαμε το όνομα και τη μουσική της στο φεστιβάλ Morphic Nights που έγινε πριν μερικές Παρασκευές στο Arch Live Club Stage, ως ένα από τα πιο φρέσκα ονόματα της βραδιάς. Το μουσικό της λεξιλόγιο αναμιγνύει ψυχρές ατμόσφαιρες της ηλεκτρονικής pop, όπως αυτή συμβαίνει κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες, με φωνητικά τόσο pop αλλά με jazzy και «μαύρες» αναφορές. Το μοναδικό ως τώρα (και ομώνυμο) άλμπουμ της ήρθε το 2022 ως σταθερό σημείο γύρω από το οποίο θα αναζητούμε τη φωνή και την παρουσία της Kit Kido και μέσα στο 2023.
Boy – Οδυσσέας Τζιρίτας
Σαν να μας λείπουν τελευταία οι ηλεκτρικές κιθάρες και δη οι ηχητικά σκληρότερες, καθώς οι νεότερες γενιές δείχνουν να τις τοποθετούν μακριά από τις προτεραιότητές τους. Δεν μπορούμε να πούμε πως ο Οδυσσέας Τζιρίτας θα σώσει το ροκ μόνος του, αλλά οπωσδήποτε φαίνεται πως έχει τα εχέγγυα να το κάνει. Γεννημένος μέσα στη χιλιετία που διανύουμε, έχει ήδη δύο προσωπικούς δίσκους — εκ των οποίων το Gonzo Bliss του ’20 έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για τη βαθιά μουσική γνώση, που δεν περιμένεις ούτε από έμπειρους μουσικούς. Αυτήν τη στιγμή υπηρετεί το διονυσιακό rock στις συναυλίες των Lungs, ταράσσει τις χορδές του μπάσου στους Σαμπαθικούς Bastard Sword, τρέχει τους Odysseas Phone Orchestra για τις προσωπικές του αναζητήσεις και ποιος ξέρει πού αλλού θα τον εντοπίσετε.
«Barbarism Begins At Home» – Μorrissey
Γεια σου Μοζ! Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να μιλήσεις μαζί μας.
Βασικά δεν σας μιλάω, σας γράφω. Με διπλή σημασία, διότι ξέρω να χρησιμοποιώ και τις ελληνικές λέξεις σε αξιοπρεπές, ας πούμε, επίπεδο…
Μήπως βρήκες τελικά εταιρεία για να βγάλεις τον καινούργιο σου δίσκο;
Αν δεν θέλει μία η Capitol, εγώ δεν θέλω δέκα. Μετά από δύο χρόνια, βέβαια, τον έχω ξεχάσει κι εγώ (μην το γράψεις).
σ.σ. Όπως καταλάβατε, το(ν) έγραψα).
Πώς πάνε οι συναυλίες σου αυτήν την περίοδο; Καιρό έχουμε να σε δούμε στην Ελλάδα.
Μην περιμένετε πολύ, αν και ξέρω πως πολλοί με αγαπάνε ακόμη εκεί, αν και ξέρω ότι προσπαθείτε να έρθετε πιο κοντά στις γαστρονομικές μου προτιμήσεις. Οι συναυλίες πάντως πάνε τρένο (όχι σαν τα δικά σας όμως – sorry about that).
Μιας και σε έχω πρόχειρο, να σε ρωτήσω για τους Simpsons και την παρωδία τους σε σένα;
Εντάξει… δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν — ένας δικός σας δεν το είχε τραγουδήσει αυτό;
Μου επιτρέπεις; Θεωρείσαι πλέον ολίγον τι φασιστάκος και δεν αδικώ όσους το στηρίζουν. Μήπως ήσουν πάντα έτσι όμως;
Έτσι τα λέτε εσείς. Εμείς το λέμε πατριωτισμό. Γιατί να είσαι πατριώτης και να μην στηρίζεις For Britain, ας πούμε; Οι μοναδικοί που αντιστέκονται στην εισροή μεταναστών στη χώρα που μας παίρνουν τις δουλειές.
Οι παλιοί οπαδοί σου νιώθουν πάντως πολύ απογοητευμένοι, να ξέρεις. Τι έχεις να τους πεις;
Οι παλιοί μου οπαδοί ήξεραν πάντα τις απόψεις μου. Μάλλον δεν πρόσεχαν στην παράδοση, τι να πω… οι real fans βρίσκονται ακόμη στο πλάι μου πάντως.
Γουστάρω: το φεστιβάλ για τα τετράχρονα του Lung,
Παρασκευή 7/4 στο Romantso
Βαριέμαι: τις προκάτ playlists των mainstream ραδιοφώνων
Φοβάμαι: τις δημόσιες συγκοινωνίες που αδιαφορούν για τους πολίτες που μεταφέρουν
Hχογραφώντας το βουητό της πόλης
www.fragilemag.gr
[email protected]
Το ηχητικό χάος των πόλεών μας είναι το soundtrack της ζωής μας. Να φέρω ένα παράδειγμα; Σίγουρα θα έχεις ακούσει τον ήχο που αφήνουν οι συρμοί του μετρό, όταν τρέχουν πάνω στις ράγες. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως αυτό το σύντομο καθημερινό ταξίδι έχει ρυθμό; Δεν έχεις ποτέ ξεχαστεί ακούγοντάς το; Ναι, η ανοργάνωτη βοή που παράγουμε ασυναίσθητα καθημερινά έχει το δικό της ενδιαφέρον και έχει αποτυπωθεί συχνά σε έργα τέχνης. Μας αρέσει; Δεν μας αρέσει; Άλλες φορές μας αρέσει και άλλες όχι; Όπως και να ‛χει, η πόλη έχει τους δικούς της κανόνες. Το Fragile ζει εντός τους.
Η Διεκδικητικότητα (τα οφέλη της)
Οι περισσότεροι ακούγοντας τον όρο διεκδικητικός σκέφτονται κάποιον άνθρωπο επίμονο, δυναμικό ή ακόμα και αγενή. Αλλά στην πραγματικότητα, η διεκδικητική επικοινωνία δεν είναι καθόλου αγενής ή πιεστική. Η διεκδίκηση είναι η υγιής μέση λύση μεταξύ της παθητικής επικοινωνίας και της επιθετικής επικοινωνίας. Επιθετική επικοινωνία σημαίνει μη σεβασμός των επιθυμιών και των αναγκών των άλλων ανθρώπων (χειραγώγηση, για παράδειγμα). Η παθητική επικοινωνία είναι όταν δεν σέβεται κανείς τις δικές του επιθυμίες και ανάγκες και υποχωρεί ως προς αυτές.
Η διεκδικητική επικοινωνία είναι όταν εκφράζετε ειλικρινά τις δικές σας επιθυμίες και ανάγκες, αλλά το κάνετε με τρόπο που να δείχνει σεβασμό στους άλλους. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για τη συναισθηματική δύναμη και τη διαχείριση των δύσκολων διαθέσεων. Όταν αποφεύγετε τις εξωτερικές συγκρούσεις, καταλήγετε να δημιουργείτε εσωτερική σύγκρουση. Αυτό συμβαίνει συχνότερα, όταν οι άνθρωποι είναι υπερβολικά παθητικοί στον τρόπο που επικοινωνούν. Συνήθως απλώς «πηγαίνουν με το ρεύμα», όταν πρόκειται να ληφθούν ομαδικές αποφάσεις.
Δυσκολεύεστε να εκφράσετε τις απόψεις ή τις ιδέες σας και υποχωρείτε εύκολα για να αποφύγετε τις συγκρούσεις. Όταν ενδίδετε συνεχώς στις επιθυμίες των άλλων –και αγνοείτε τις δικές σας– αρχίζετε να αισθάνεστε άσχημα για τον εαυτό σας και η αυτοεκτίμησή σας πέφτει. Τα επίπεδα απογοήτευσης και άγχους τείνουν επίσης να ανεβαίνουν, επειδή δεν καλύπτετε τις ανάγκες σας. Τελικά, καταλήγετε να αγανακτείτε με άλλους ανθρώπους, γιατί παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν σε αντίθεση με εσάς.
Όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή, είστε γεμάτοι απογοήτευση και άγχος και δυσφορείτε μέσα στις πιο σημαντικές σχέσεις σας. Τότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστείτε επιπλέον αρνητικά συναισθήματα και αντιξοότητες.
• Μαθαίνοντας να είστε διεκδικητικοί, η ικανότητα εξισορρόπησης απέναντι σε δύσκολα συναισθήματα αυξάνεται πολύ, επειδή η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση είναι υψηλότερες.
Μονογαμία ή περιπέτεια;
Το σεξ έξω από την κύρια σχέση δεν είναι θεμελιωδώς μια λανθασμένη επιλογή. Είναι καλό να αποφεύγουμε την επίκριση και ταυτόχρονα κακόηχους ρουστίκ χαρακτηρισμούς, όπως απιστία, προδοσία, κεράτωμα.
Σχεδόν ένας στους πέντε ενήλικες έχει κάνει σεξ με κάποιον άλλο εκτός από τον σύντροφό του κατά τη διάρκεια μιας αποκλειστικής σχέσης. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας αντιπροσωπευτικής έρευνας ενηλίκων στη Γερμανία. Η έρευνα έγινε το 2017, οι αναλογίες δεν άλλαξαν, μεταξύ των ανδρών, το 21% απάντησε καταφατικά στην ερώτηση σχετικά με τις «επαφές έξω από τη σχέση», ενώ μεταξύ των γυναικών ήταν ένα 15%. Ένα άλλο εύρημα της μελέτης κατέδειξε πως το 8% των ανδρών είχε ήδη κάνει σεξ με πόρνη τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια μιας αποκλειστικής σχέσης αφοσίωσης.
Ας βγάλουμε τα ροζ γυαλιά μας. Η μονογαμία έχει πάψει προ πολλού να είναι η μόνη δυνατή μορφή σχέσης. Παρ’ όλα αυτά, περίπου τα μισά ζευγάρια δεν μιλούν για το σεξ εκτός σχέσης. Σύμφωνα με την προαναφερθείσα μελέτη, το 56% όλων των ζευγαριών δεν έχει καταλήξει σε κοινή συμφωνία σχετικά με αυτό ζήτημα.
Βαρκελώνη
Η επέλαση του τουρισμού και η αλλοίωση του χαρακτήρα της πόλης
Γιάννης Παναγόπουλος
Βαρκελώνη. Περιμετρικά του τσιμεντένιου κράσπεδου στη στάση μετρό Plaça Catalunya βλέπεις τουρίστες που τρώνε Big Mac. Δεν μετρώ τις δαγκωνιές τους, αλλά μπορώ να διακρίνω πως τρώνε βιαστικά. Είναι φανερό, δεν απολαμβάνουν τη στιγμή. Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να απολαύσει γεύμα που δεν θα έχει συζήτηση, δεν θα περιλαμβάνει καρέκλα και τραπέζι να καθίσει, που τρώει σε δημόσια θέα χιλιάδων περαστικών που περνούν από μπροστά του;
Μεσημέρι στην καρδιά της Βαρκελώνης. Η ουρά των ανθρώπων που περιμένουν να αγοράσουν φαγητό από το γειτονικό ΜcDonalds μεγαλώνει. Λίγο νοτιότερα, στο Burger King, η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται.
Η Plaça Catalunya, το μέρος της που ξεκινά η περίφημη Las Ramblas, γνωρίζει στιγμές αρνητικής δόξας. Το κάποτε κοσμοπολίτικο μέρος συγκέντρωσης των Καταλανών έχει αλλάξει χαρακτήρα. Η επέλαση του τουρισμού δεν αμφισβητείται από κανέναν. Θα μπορούσε ποτέ ένας νορμάλ επισκέπτης με ενδιαφέρον για την πόλη να συμβιώσει με ένα πλήθος που στοιβάζεται σε fast food, στις μπουτίκ της Barca και της Adidas; Η Βαρκελώνη, ο κάποτε παράδεισος του τουριστικού διαλόγου, το κάποτε παράδειγμα της τουριστικής ανάπτυξης, από εδώ που βρίσκομαι μοιάζει να έχει κυριολεκτικά παραδοθεί σε πλουμιστούς τουρίστες μηδαμινής γνώσης γύρω από τον τόπο που πατούν οι πλαστικές σόλες των παπουτσιών τους.
Γουστάρω: τα 80s
Βαριέμαι: τα 80s
Φοβάμαι: τα 80s
Ποιον λέμε «καλό» δίσκο σήμερα Papercut;
Γιάννης Παναγόπουλος
Γνωριστήκαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Cocteau Twins είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον. Τους λάτρευε. Ήταν η εποχή που ο Papercut έκανε οικονομίες για να πάρει το πρώτο του συνθεσάιζερ, ήθελε να πάει ωδείο πριν φτιάξει το πρώτο του συγκρότημα. Έγινε ο αδύνατος ψηλός φίλος μου εύκολα.
Ο Papercut, ένας μάστορας του ατμοσφαιρικού ήχου, συνεργάστηκε με τον Νίκο Μωραΐτη στο νέο του άλμπουμ Ουρανοξύστης, που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες. Η όλη ιστορία της συνεργασίας τους αλλά και εκείνης που προέκυψε με τις σημαντικότερες ίσως φωνές της χώρας (Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώτα Νέγκα) έχει μόνο ενδιαφέρον. Η τελευταία φορά που κυκλοφόρησε άλμπουμ ήταν το 2015. Άραγε, γιατί επιστρέφει τώρα;
Ποιος είναι ο καλός δίσκος σήμερα;
Αυτή είναι μια ερώτηση που είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί. Κοίτα, θεωρώ πως ο χρόνος, το πέρασμά του, μπορεί να το απαντήσει αυτό. Φαντάζομαι, όπως εσύ έτσι και εγώ ακούσαμε άλμπουμ που την εποχή της κυκλοφορίας τους ίσως να μη μας έλεγαν πολλά, αλλά μετά από κάποια χρόνια να τα αποθεώσαμε. Το αντίστροφο μπορεί να συμβαίνει και με άλμπουμ που κάποτε αποθεώναμε και, όταν μετά από χρόνια δοκιμάσαμε να τα ακούσουμε ξανά, τα προσπεράσαμε αδιάφορα.
Να το πω αλλιώς; Θεωρώ πως ζούμε σε μια περίοδο πολύ επιθετική. Το πολιτιστικό προϊόν καταναλώνεται με πρωτόγνωρους όρους. Ένας δίσκος μουσικής δεν πρέπει κυρίως να απευθύνεται στο παρόν της κυκλοφορίας του;
Πρόσφατα, πέρασε από μπροστά μου το Moon Safari των Air. Ενστικτωδώς αναρωτήθηκα πότε θα ξαναβγεί τέτοιος δίσκος να τον χαρώ όλον από την αρχή μέχρι το τέλος. Το είπα με καημό αυτό. Αυτό που θα βάλεις τώρα και θα περάσεις υπέροχα μαζί του είναι μια άλλη υπόθεση. Και να πω εδώ πως δεν είναι καλός ο δίσκος εκείνος που μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς από πέντε φυλλάδες ή σάιτ. Για μένα αυτό είναι ένα στημένο πράγμα, που θέλει να καθορίσει τάσεις. Τα μισά ή παραπάνω από τα μισά που μπαίνουν σε λίστες με τα «καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς» είναι αζήτητα την επόμενη.
Ζούμε στην εποχή που όλο και περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν καλλιτέχνες.
Αυτό είναι που με τρελαίνει. Το έχω δει σε πολλούς τραγουδιστές που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες. Το ότι μπορεί να έχεις το χάρισμα να τραγουδάς σωστά δεν σε κάνει αυτόματα και καλλιτέχνη. Καλλιτέχνη σε κάνει το έργο σου, αυτό που παράγεις. Αν γνωρίζεις να ζωγραφίζεις, αλλά δεν έχεις ένα έργο να μου δείξεις, δεν μπορείς να θεωρηθείς ζωγράφος. Η ικανότητα δεν είναι τέχνη.
Πώς θα έρθει το νέο στη μουσική;
Καθημερινά κυκλοφορούν κάπου στα 100.000 άλμπουμ μουσικής παγκοσμίως. Μιλάμε για νούμερο πρωτόγνωρο. Είναι αδύνατο να ανακαλύψεις το νέο ή το σημαντικό. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πολλές φορές γυρνώ πίσω στις δεκαετίες. Ακούω μουσική που κυκλοφόρησε κάποτε. Ακόμα και τώρα που θεωρώ πως έχουμε ακούσει αρκετή μουσική από τις δεκαετίες που αγαπάμε και εκτιμούμε, ανακαλύπτω συνεχώς διαμάντια που δεν είχα πάρει καν χαμπάρι πως είχαν κυκλοφορήσει. Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα θελήσει να καταγράψει τα «σημαντικά» μουσικά έργα της δεκαετίας μας, θα είναι για λύπηση. Η υπερπληροφόρηση έχει πελώριες διαστάσεις, για να ανακαλύψεις πια το σημαντικό δεν χρειάζονται μόνο γνώσεις, χρειάζεται και τύχη.
Η φράση του μήνα:
«Ποτέ μην μπερδεύεις το μέγεθος της αμοιβής σου
με το μέγεθος του ταλέντου σου»Μάρλον Μπράντο
Σκίτσα και θυμός
«Ο θυμός δεν πρέπει να βγαίνει στο έργο των σκιτσογράφων. Αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα που πρέπει να αποφεύγουμε. Σκίτσο καταγγελτικό σημαίνει σκίτσο που δεν περνάει στον κόσμο. Στις δουλειές μου προσπαθώ οι απόψεις μου να βγαίνουν μέσα από το χιούμορ. Ζούμε στην περίοδο που ο θυμός ανανεώνεται διαρκώς, σε καθημερινή βάση. Εγώ, με τη δουλειά μου, πρέπει να κάνω ένα σχόλιο σε όλα αυτά, που δεν θα βγαίνει η οργή αλλά η κριτική. Ο σκιτσογράφος πρέπει να είναι εφευρετικός. Στα έργα του η αγανάκτησή του πρέπει να είναι συγκεκαλυμμένη. Αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν το κερδίζει πάντα.»
Πέτρος Ζερβός – σκιτσογράφος