Γιώργος Σκεύας: «Χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέατρο»

Ο Γιώργος Σκεύας σκηνοθέτησε μια από τις παραστάσεις που συζητήθηκαν πολύ την περσινή σεζόν, την «Επαρχία». Η κινηματογραφική ματιά του άρεσε και, έτσι, η φετινή του δουλειά, οι «Δούλες» πηγαίνει εξίσου περίφημα.

Διαβάστε, λοιπόν, μια σύντομη, λακωνική συνέντευξη με τον σκηνοθέτη που ίσως σας ενδιαφέρει να γνωρίσετε λίγο καλύτερα. Δεν αποκαλύπτει, ούτε εξηγεί πολλά.

Αυτό, πιθανά να το κάνουν οι παραστάσεις του. Μα, πάλι, δεν θα έπαιρνα και όρκο…

Το «είμαι σκηνοθέτης» τι ακριβώς σημαίνει στο σήμερα για εσάς; Σημαίνει αυτό που ονειρευτήκατε στ’ αλήθεια κάποτε;

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ να γίνω σκηνοθέτης. Μουσικός ήθελα να γίνω ή ζωγράφος… Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Η σκηνοθεσία στον κινηματογράφο ή στο θέατρο είναι ένας τρόπος έκφρασης που με γοητεύει και με ικανοποιεί απόλυτα.

Έχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας «Η τέχνη παράγεται ερήμην του κοινού. Μόνον έτσι μπορεί, ίσως, να αφορά και να φτάνει στο κοινό». Δεν σας αφορά η εμπορική επιτυχία;

Δεν μπορεί κάποιος να δουλεύει έχοντας ως κριτήριο την ενδεχόμενη ανταπόκριση του κοινού. Εργάζεσαι «ερήμην του κοινού», προσπαθώντας να εκφράσεις με τον καλύτερο τρόπο αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Αυτή η συνθήκη θεωρώ πως είναι απαραίτητη για τη δημιουργία σε κάθε μορφή τέχνης. Έτσι μόνο θα μπορεί ίσως το έργο που παράγεται να «ακουμπήσει» τον θεατή. Η επικοινωνία με το κοινό είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας του θεάτρου. Χωρίς κοινό δεν υπάρχει θέατρο.

Ποια παράσταση ξεχωρίσατε το καλοκαίρι από τις περιοδεύουσες στα αρχαία θέατρα ή και κάποια άλλη;

Τη «ΜΗΔΕΙΑ» του Μποστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.

Από την Επαρχία στις Δούλες, πόσα τσιγάρα δρόμος;

Η «Επαρχία» είναι ένα καινούργιο θεατρικό έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη, το οποίο είχα τη χαρά να σκηνοθετήσω την περασμένη άνοιξη στο θέατρο της οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής. « Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ είναι ένα έργο κλασικό πλέον, που σκηνοθετώ αυτή την περίοδο στο θέατρο Αποθήκη. Είναι κείμενα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, τα οποία αγάπησα εξίσου.

Τι λατρεύετε να διαβάζετε, τι πεθαίνετε να τρώτε, τι δεν αντέχετε να παραλείπετε ποτέ από την καθημερινότητά σας;

Διαβάζω τα βιβλία και τα κείμενα του Τζωρτζ Στάινερ. Δεν πεθαίνω για να φάω κάτι. Δεν παραλείπω ποτέ το διάβασμα, ακόμη κι όταν δεν έχω παρά ελάχιστο χρόνο.

Ποια είναι η αγαπημένη σας γωνιά στην Αθήνα; Ή, τέλος πάντων, αλάνα. Ή πλατεία.

Η πλατεία Βαρνάβα, πίσω απ’ το Καλλιμάρμαρο. Η γειτονιά μου.

Πόσο καλό θέατρο μπορεί να αντέξει το ελληνικό κοινό, πιστεύετε; Είναι δυνατόν ο μέσος θεατρόφιλος να δηλοί πως δεν προφταίνει ποτέ, καμία σεζόν, να βλέπει αυτά που θέλει, λόγω του ότι είναι πάρα πολλά;

Ας εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες για να μπορεί να γεννηθεί το ‘καλό θέατρο’ και το κοινό θα ακολουθήσει. Ο αριθμός των παραστάσεων είναι μεγάλος και το κοινό, είναι αλήθεια, δεν μπορεί να ακολουθεί πάντοτε. Όμως οφείλουμε να προσπαθούμε, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, επαναλαμβάνω, και ίσως κάτι καινούργιο γεννηθεί απ’ αυτή την προσπάθεια.

Βλέπετε τηλεόραση; Και αν ναι, τι; Και αν όχι, γιατί όχι;

Δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν βλέπω, αλλά δουλεύω για την τηλεόραση σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ για τη σειρά “ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ” της ΕΡΤ, που κατά ένα τρόπο αποτελεί συνέχεια του “ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ”, της ιστορικής εκπομπής που κόπηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ, για την οποία επίσης είχα σκηνοθετήσει πολλά ντοκιμαντέρ.

Γιατί να μην χάσουμε τις Δούλες σας φέτος;

Δεν πρέπει να απαντήσω εγώ σ’ αυτήν την ερώτηση.

Τι τριβελίζει ήδη το μυαλό σας για το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα; Ή μήπως παραείναι νωρίς;

Διάφορα τριβελίζουν το μυαλό μου αλλά είναι ακόμη νωρίς.