Η Ελένη Αλεξανδροπούλου είναι ένα παραμύθι χωρίς τέλος

Η Ελένη Αλεξανδροπούλου είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματάει να μαθαίνει, να εξελίσσεται και να δημιουργεί. Έχει ανέβει πολλά “σκαλοπάτια” στη ζωή της και πλέον, ως ψυχολόγος, αποφάσισε να ανεβεί ακόμα ένα, της συγγραφής.

Μεγάλωσε στην Αθήνα, ονειρεύτηκε από παιδί την ημέρα που θα εκδώσει το πρώτο της βιβλίο αλλά και που θα ανέβει το θεατρικό σανίδι. Το δεύτερο το κατέκτησε πριν από λίγα χρόνια και θα το ακολουθεί πάντα, το πρώτο όμως έμελλε να ολοκληρωθεί μόλις λίγους μήνες πριν, σε συνεργασία με τις εκδόσεις ΝΙΚΑΣ. Το παραμύθι της, “Η καρδιά μου πού ανήκει”, μιλάει για τη διαφορετικότητα, τη διαπολιτισμικότητα και τις ταμπέλες, θίγοντας αξίες όπως ο σεβασμός, η αυτο-αποδοχή, η φιλία και η ειλικρίνεια. Ένα βιβλίο για το οποίο είναι πολύ περήφανη και το οποίο πηγαίνει πολύ καλά, αποδεικνύοντας ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται, αρκεί να μην τα αφήνει κανείς πίσω. Μιλήσαμε για το νέο της βήμα αλλά και για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή που πραγματεύεται το βιβλίο της.

Πώς ένιωσες όταν κράτησες στα χέρια σου το πρώτο σου βιβλίο;

Αρχικά ένιωσα χαρά, περηφάνεια, θαυμασμό, συγκίνηση και σε δεύτερο χρόνο λίγο περίεργα.
Όσα και να περιγράψω με λόγια είναι λίγα. Η αλήθεια είναι πως όταν πετυχαίνεις έναν στόχο είναι δουλειά χρόνων και μικρά-μικρά βήματα που σε έχουν φτάσει ως εκεί, οπότε όλο αυτό έχει ωριμάσει αρκετά μέσα σου, καθώς δεν πρόκειται για επιτυχία μιας βραδιάς.

Είναι παραμύθι για την αποδοχή και την διαφορετικότητα, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά. Τι θα ήθελες να μείνει στα παιδιά που θα το διαβάσουν;

Να είναι ανοιχτά απέναντι στη διαφορετικότητα, να σέβονται τη μοναδικότητα του καθενός και να είναι πρόθυμα να γνωρίσουν το άγνωστο, ακόμα και αν δεν τους φαίνεται οικείο, δίνοντας έτσι μία ίση ευκαιρία.

Για ποιον λόγο θα το αγόραζες εσύ αν το έβλεπες σε μια βιτρίνα;

Χμμ… Αυτή η ερώτηση με καλεί να αποστασιοποιηθώ από την ιδιότητά μου, πράγμα που είναι πραγματικά δύσκολο εφόσον γνωρίζω το περιεχόμενο.

Αρχικά, θα μου έκανε εντύπωση το εξώφυλλο, στη συνέχεια θα το ξεφύλλιζα και η εικονογράφηση θα με κέρδιζε, όπως με κέρδισε όταν είδα το πρώτο προσχέδιο του Γιώργου Πετρίδη. Είναι χαρούμενη, αστεία, και έξυπνη. Τέλος, θα μου έκανε εντύπωση ο ήρωας: ένα φίδι που μεταμορφώνεται με κάποιο περίεργο τρόπο…

Έχοντας βρεθεί στην παρουσίαση του βιβλίου σου, υπήρξε κόσμος που θα ήθελε να δει τη συνέχεια του βιβλίου. Είναι κάτι που σκέφτεσαι;

Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν παιδάκια που ρωτούσαν τις μαμάδες τους αν θα υπάρξει συνέχεια… Σκέφτομαι πολλά, απλώς δε θα ήθελα να τα αποκαλύψω ακόμα. Θα ήθελα να δημιουργήσω έναν ήρωα που να εμπλέκεται σε διαφορες περιπέτειες. Τώρα αν θα είναι αυτός ή κάποιος άλλος… θα δείξει.