Η φλυαρία και ο ξεπεσμός είναι όλα δικά σας

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι ο Τζούμας είπε ένα από τα πιο αισχρά πράγματα που έχουν ακουστεί τελευταία, δεν υπάρχει άλλοθι και καλά θα κάνει να πάρει και την κριτική που του αξίζει. Δεν πιστεύω ότι έκανε χιούμορ, αλλά ακόμη κι αν έκανε, το περιεχόμενο του χιούμορ δεν καθαγιάζεται μόνο και μόνο επειδή το ονομάζεις χιούμορ. Επίσης, το χιούμορ δείχνει την ποιότητα του κάθε ανθρώπου και κρύβει και αλήθειες μέσα. Οπότε είναι φάουλ απ’ όπου κι αν το πιάσεις. Αυτά για τον Τζούμα.

Αυτό λοιπόν που είναι επίσης εξοργιστικό είναι η μανία των δημοσιογράφων, των πανελιστών και των παρουσιαστών κάθε είδους που περιμένουν σαν κοράκια να δούνε ποιος θα πει την μεγαλύτερη βλακεία για να πάρουν θέση. Γιατί αν δεν σχολιάσουν αυτά, δε θα έχουν τι να σχολιάσουν.

Οι εποχές μας θέλουν ευαίσθητους, ευαισθητοποιημένους, με συνείδηση. Και αυτό είναι που προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν και οι πάσης φύσεων τηλεπαρουσιαστές και τηλεπαρουσιάστριες προκειμένου να παραμείνουν στα φώτα γιατί ξέρουν ότι αν δεν το κάνουν η σύγχρονη τηλεόραση θα τους πετάξει σαν στημένες λεμονόκουπες, αφού πρώτα διαπομπευτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί αν παλαιότερα αυτό που πουλούσε ήταν τα κουτσομπολιά, τα ελαφριά ζητήματα, τα ξεκατινιάσματα, πλέον αυτό που πουλάει είναι η «ώριμη» άποψη. Παρόλα αυτά, η ουσία παραμένει η ίδια αφού προσωπικά πιστεύω ότι αυτό που δημιουργείτε σιγά σιγά είναι ένα καινούριο θεαθήναι. Χτίζονται καινούριες περσόνες καταλληλότερες για τις νέες τάσεις οι οποίες όμως ακόμη στερούνται ουσίας και πνεύματος. Προφανώς και η απουσία φιγούρων του παρελθόντος (βλ. Θέμο Αναστασιάδη, Πέτρο Κωστόπουλο κ.α.) που βρωμούσαν κόμπλεξ, σεξισμό και ρατσισμό είναι μία καλή κατάληξη, αλλά ακόμη δυσκολεύομαι να εντοπίσω την πραγματική αλλαγή στους εναπομείναντες.

Η υποκρισία είναι αυτή που συνήθως παρουσιάζεται μπροστά μου. Κάποια δάκρυα που ονομάζω κροκοδείλια και κάποια μακιγιάζ πραγματικά πολύ επαγγελματικά.

Θα μου πεις, δεν έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι το δικαίωμα να αλλάξουν; Να ωριμάσουν μέσα στην πορεία των χρόνων; Δεν έχει δηλαδή το δικαίωμα ο Λιάγκας που μέχρι πριν από λίγο καιρό έφτυνε μέσα στα μούτρα μας σεξισμό, σκάναρε από πάνω μέχρι κάτω τις καλεσμένες του κάνοντας καλυμμένα χυδαία σχόλια, γελούσε με την είδηση για την φοιτήτρια στης οποίας την πλάτη εκσπερμάτισε ένας συμφοιτητής της, να αλλάξει; Φυσικά και το έχει, αλλά το θέμα είναι ότι, κατά την άποψή μου, δεν το κάνει. Πιστεύω ακράδαντα ότι στο σπίτι του και στις προσωπικές του σχέσεις εξακολουθεί να είναι ο ίδιος γελοίος τύπος απλά η τηλεόραση τον χρειάζεται πλέον λίγο πιο κομψό και μαζεμένο. Και αυτός της το δίνει. Να σημειωθεί εδώ ότι για το περιστατικό με την φοιτήτρια ο Λιάγκας δήλωσε μετά τον σάλο, τα εξής: «Μιλάμε για μια πράξη καταδικαστέα, μια πράξη βίαιη, έναν βιασμό, είναι ξεκάθαρο και είναι απόλυτα καταδικαστέα. Εμείς εδώ σαν εκπομπή κάναμε ένα λάθος στον τρόπο που αντιμετωπίσαμε την είδηση, το αντιμετωπίσαμε σαν να είμαστε σε μια παρέα, σε ένα καφενείο… και πήραμε την είδηση από την αστεία διάσταση, χωρίς να γίνεται ξεκάθαρη η στάση μας, που είναι ότι καταδικάζουμε το γεγονός. Δεν θέλαμε να στεναχωρήσουμε κανέναν. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε άλλη θέση, από το να καταδικάσουμε. Ήταν μια άτυχη στιγμή και ζητούμε συγγνώμη.» Ο Λιάγκας δηλαδή στην παρέα του έτσι θα σχολίαζε το γεγονός αυτό. Άρα η συγνώμη του ακυρώνεται. Και εδώ για μένα είναι που συναντιούνται ο Τζούμας με τον Λίαγκα και μιλάω για υποκρισία από την πλευρά του δεύτερου. Ότι σωστός και ευαισθητοποιημένος είσαι όταν δεν προβαίνεις σε τέτοιες συμπεριφορές άσχετα με το αν υπάρχουν κάμερες μπροστά ή όχι, ότι δεν τα λες αυτά ούτε για αστείο.

Εξίσου εξοργιστικές και υποκριτικές είναι και όλες αυτές οι γυναίκες παρουσιάστριες που ξαφνικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το metoo και τις καημένες τις γυναίκες ενώ τόσα χρόνια το μόνο που κάνανε είναι να προμοτάρουν απαίσια γυναικεία πρότυπα, γυναίκες όμορφες πλην κοιμώμενες, γυναίκες λαμπερές πλην δυστυχισμένες, γυναίκες με βαμμένα κόκκινα χείλια μόνο που το κόκκινο τώρα έφτασε λίγο πιο βαθιά και έχει γίνει αίμα (ω! τι έκπληξη), γυναίκες που το μόνο που έπρεπε να τις ενδιαφέρει είναι η εμφάνισή τους, οι κώλοι τους, τα βυζιά τους και «10 τρόποι για να τον κρατήσουν δίπλα τους». Δεν το βλέπατε ότι όλα αυτά που αναδεικνύατε ως θέματα τόσα χρόνια φτιάχνανε γυναίκες άβουλες; Γυναίκες αδύναμες. Γυναίκες έρμαια. Τώρα ξαφνικά σας έπιασε ο «φεμινιστικός» πόνος;

Και αν παρατηρήσετε τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραιώνονται αυτού του είδους τα σοβαρά ζητήματα στην τηλεόραση του σήμερα, δεν έχει αλλάξει στην ουσία τίποτα. Ακόμη κινούνται στο πλαίσιο του κουτσομπολιού, του πιασάρικου θέματος, της τηλεθέασης. Οι τοποθετήσεις εξακολουθούν να είναι επιφανειακές, οι δηλώσεις αναλώνονται σε απλά τσιτάτα, το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο.

Και δώστου οι σελέμπριτιζ να παίρνουν θέση, από το ίνσταγκραμ φυσικά, και δώστου να αναδημοσιεύονται τα ποστ τους από τα κανάλια και τα site. Και κάπως έτσι βγαίνει το μεροκάματο. Θέματα να έχουμε να μιλάμε.

*εικόνα εξωφύλλου: Ο ψεύτικος καθρέφτης, Ρενέ Μαγκρίτ, 1928