Κοίτα κάτι σαγιονάρες με ήθος

Ποιος να το περίμενε ότι μία ωραία Κυριακή του Ιούλη, με το θερμόμετρο να φτάνει τους 40 βαθμούς Κελσίου, ένας άνθρωπος θα έφτανε με σαγιονάρες στο προεδρικό μέγαρο και διάφοροι καθώς πρέπει «δημοκράτες» θα διαρρηγνύαν τα ιμάτιά τους για το γεγονός αυτό!

Και θα πίστευαν πως τις έχουν έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις, αυτοί οι βαθιά άξεστοι, οι επιεικώς μέτριοι, οι δημοσιογράφοι της πλάκας, οι αποψάκηδες επί παντός του επιστητού, οι αμόρφωτοι στην ψυχή, που κρύβονται πίσω από καθωσπρεπισμούς, κοστούμια, σατέν, γοβάκια, πληκτρολόγια, μίζες, κυβερνήσεις, λαμογιές και άνοστες ζωές.

Θα ήταν, λοιπόν, ακόμη μία ωραία Κυριακή του Ιουλίου, που ένας φωτογραφικός φακός, ξέρετε, απ’ αυτούς που διψάνε για ανθρώπινο αίμα και κουτσομπολιό (γιατί μεταξύ μας τώρα, για ποιο άλλο λόγο κάποιος να θέλησε να απαθανατίσει αυτό το άσχετο με το γεγονός στιγμιότυπο;) θα έδινε για ακόμη μία φορά τροφή σε όλους αυτούς τους παραπάνω, και αυτοί θα πίστευαν πως κερδίσανε.

Όμως!… Μία ακόμη πιο ωραία Δευτέρα, απ’ αυτές που εμπνέουν για να γράφεις ήρεμα, μετρημένα, με εξαιρετικό υποδόριο χιούμορ και στοχευμένο σχόλιο, ήρθε η απάντηση του κυρίου Ιωάννη Στρατάκη (κορυφαίου βιολιστή της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ και μουσικού με τεράστιο έργο), για να μας δείξει τι σημαίνει ήθος, ψυχραιμία, απλότητα. Τι σημαίνει βάζω τα πράγματα (και τους ανθρώπους-κοκόρια) στη θέση τους.

Ευτυχώς, λοιπόν, ήρθε αυτή η απάντηση, και ξεσκέπασε την υποκρισία και τη μικρότητα.

Ήρθε αυτή η απάντηση και δεν ήταν ακόμη μία Δευτέρα στην Ελλάδα της βλακείας, γιατί όλοι αυτοί, χάσανε.

Και το σημαντικότερο: Μας έβαλε να σκεφτούμε τι είδους ανθρώπους τελικά θέλουμε σε αυτή την πολύπαθη δημοκρατία, της οποία με περισσή ευκολία ο καθένας καυχιέται πως είναι υπερασπιστής, κραδαίνοντας δάχτυλα, αλλά και λερωμένα λεφτά και όπλα.

Επιλέγω να παραθέσω ολόκληρη την απάντηση του κυρίου Ιωάννη Στρατάκη προς τoυς επικριτές της σαγιονάρας, γιατί πραγματικά αξίζει να διαβαστεί.

«Να που μετά από σχεδόν 50 χρόνια υπηρέτης της τέχνης έγινα διάσχημος για μια παντόφλα. Είδες που τελικά κανείς δεν γνωρίζει την τύχη του!
Για τα ψιλά γράμματα:
1) Δεν υπήρξαν προσκεκλημένος στην εορτή της αποκαταστάσεως
2) Ήλθα πράγματι από την παραλία απευθείας στην (εργολαβική) εργασία μου, με οδικό ταξίδι 1,5 ώρας μέσα στην ντάλα για να είμαι στην ώρα μου.
3) Δεν θα φόραγα το (κατά τα άλλα όμορφο) κοστούμι εργασίας διότι είναι από χονδρό χειμερινό ύφασμα και κοντά στα 60 μου δεν αντέχω και πολύ την ζέστη και την υγρασία. Άλλωστε αν το φόραγα από πριν ίσως να τσαλακωνόταν από τον ιδρώτα.
4) Ὅταν φθάσαμε δεν είχε κανείς σκεφθεί ότιμπορεί να διψάμε. Μετά από ώρα έφεραν νερό. Δυστυχώς το εναπόθεσαν στην νοτιοανατολική πλευρά του κήπου, ίσως 1+ χιλιόμετρο μακρυά από τα καμαρίνια των “εργατών”. Εκείνη την πορεία προς το νερό κατέγραψε ο φακός, ώρα που ο κόσμος -πλην ελαχίστων- δεν είχα ακόμη δεχθεί επισκέπτες. Θα έβγαινα να αγοράσω νεράκι απ’ έξω, αλλά για λόγους ασφαλείας τα ΑΔΤ μας κρατούσε η ασφάλεια εισόδου, άρα δεν μπορούσα ούτε να βγω ούτε να ξαναμπώ.
5) Σήμερα το πρωί διαπίστωσα πως μοιάζω με γνωστό δημοσιογράφο – συντάκτη, επίσης γνωστής εφημερίδας, που ο άνρωπος βρήκε τον μπελά του (εκτός το δικό μου σοκ).
6) Λυπούμε που έγινα αφορμή για τόση ταραχή, δικαιολογημένη μερικώς εάν κανείς δεν γνωρίζει πως η φωτογραφία ελήφθη αρκετά πριν την έναρξη της εκδηλώσεως.
7) Λυποῦμαι ἐπίσης που έγινα αφορμή να χυθεί τόσο λεκτικο δηλητήριο στο διαδίκτυο.
Μην ἀνησυχῇτε ὅμως, τα κοστούμια μου εἶναι ὑπεράριθμα και δων ὁδηγεῖς με λουστρίνια, ἀλλά τα φέρνεις μαζί και ντύνεσαι ὅταν πρέπει ὅπως πρέπει.
Ἄ! και κάτι ἄλλο, την Δημοκρατία δεν την κάνουν τα ροῦχα. Ρωτῆστε τον Κλεισθένη και τον Περικλῆ για το ποιά μάρκα κοστούμια προτιμοῦσαν. Ἐγώ εἶμαι πιο κοντα με την σαγιονάρα… Και ὄχι, δεν πῆγα να κάνω κάποια πολιτική δήλωσι ἢ πρότασι. Εἶμαι μικρός και ἱκανοποιημένος».

ΥΓ: Εγώ πάντως τον φαντάζομαι να γράφει τις παραπάνω αποστομωτικές αράδες φορώντας τις διάσημες, πλέον, σαγιονάρες του. Ευχαριστούμε, κύριε Στρατάκη!