Μικρά κομματάκια σκέψης | Ασ’ τους να λένε

Η είδηση ότι ένα βρέφος 5,5 μηνών πέθανε από ασφυξία, αφού ο πατέρας του το ξέχασε για 8 ώρες μες στο αμάξι, ήταν κάτι που πυροδότησε μια σειρά αμφιλεγόμενων σκέψεων μέσα στο κεφάλι μου. Όταν το άκουσα, όχι δεν έσπευσα ως άλλος δικαστής του πληκτρολογίου να γράψω για τον πατέρα-τέρας, αν και πολλοί μπήκαν στη διαδικασία, λες και άλλη δουλειά δεν είχαμε από το να ακούμε την αποψάρα τους. ούτε η δική μου αποψάρα θεωρώ ότι θα προσδώσει κάτι στην όλη ιστορία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η σειρά των σκέψεων, όμως, ίσως έχει μια σημασία για την ίδια την εποχή.

Όταν διάβασα ότι απλά πήγε στη δουλειά και το παιδί παρέμεινε στο πίσω κάθισμα, είδα μπροστά μου μια εικόνα: ένας πατέρας τρελά αγχωμένος να φτάσει στην ώρα του στη δουλειά, ένα μωρό να κοιμάται πολύ ήσυχα στο καρεκλάκι του κι ο δρόμος που συνήθως έπαιρνε για τη δουλειά –χωρίς να περιλαμβάνει τη στάση στον παιδικό σταθμό– έγινε μονόδρομος. Πολύ πριν διαβάσω για το αμερικανικό forgotten baby syndrome και τα συναφή, απλά είδα τον εαυτό μου σε αυτή τη συνθήκη και μπλόκαρα. Ναι, σκέφτηκα, θα μπορούσα, αν ήμουν μάνα, να το είχα πάθει. Ως απόλυτο control freak, που η δίψα για έλεγχο οδηγεί σε ένα άνευ προηγουμένου και μόνιμο στρες, κατανοώ ότι ΜΠΟΡΕΙ να συμβεί. Εκεί πήραν σειρά οι εμμονές μου και ρώτησα random γονείς, που όμως μεγάλωσαν παιδιά σε μια άλλη δεκαετία. Ο πιο σκληροπυρηνικός είπε κάθετα ότι ή έγινε επίτηδες ή ο πατέρας είναι βαριά ψυχικά άρρωστος. Κι εκεί βυθίστηκα ακόμη περισσότερο στις τύψεις.

Σαν αναλαμπή, μου ήρθε κάτι που είχα διαβάσει για την εποχή της μέτα-μετανεωτερικότητας που διανύουμε — αδύνατον να το αναπαράγω ακριβώς. Κάτι σαν ότι αυτή η εποχή βάζει στη σειρά μικρά μικρά κομματάκια για να δημιουργήσει ένα όλον, χωρίς αυτά τα κομματάκια να έχουν απαραιτήτως μεταξύ τους σύνδεση. Αν και το κείμενο μιλούσε για την τέχνη και τα νέα ρεύματα, στο δικό μου μέτα-σύμπαν σκέψης, αυτά τα μικρά κομματάκια σαν να κούμπωσαν πάνω στο συγκεκριμένο συμβάν και στη διαδικασία της σκέψης. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος συνήθισε να ενώνει μικρά μικρά κομματάκια σαν στόριζ στο instagram, πώς θα καταφέρει να έχει μια συνδυαστική σκέψη που θα σώσει τον ίδιο και τους άλλους γύρω του;

Αυτό, φυσικά, είναι μία μέτα-εικόνα μιας μιλένιαλ που προσπαθεί χρόνια να ακροβατεί ανάμεσα στον παλιό τρόπο σκέψης και τον καινούργιο, κάτι που της έχει προκαλέσει χρόνιο πρόβλημα κρίσεων πανικού και σίγουρα δεν είναι η μόνη. Οι προηγούμενες γενιές έζησαν ασυζητητί μία εντελώς διαφορετική κοινωνική εποχή. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες ήταν υπ’ ατμόν να φυλάξουν τα παιδιά. Δεν υφίστατο οικονομική κρίση — κι ας έπρεπε να φάνε φάκες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η δική τους εποχή ήταν «κάτι άλλο», το οποίο ελάχιστα γνώρισα για να το αναπαράγω στο χαρτί. Μπορώ να πω για τη δική μου εποχή, που στροβιλίζεται ανάμεσα στο άγχος και στο άγχος μην τυχόν και αγχωθείς. Έναν παραλογισμό άνευ προηγουμένου, από τον ιστό του οποίου κανείς δεν σε βοηθάει να ξεμπλέξεις. Καθημερινά κινούμαστε προσομοιάζοντας σε ζόμπι και κάνοντας ρομποτικές κινήσεις, γιατί το μυαλό μας μονίμως δεν βρίσκεται στο παρόν. Βρίσκεται στη ΔΕΗ, σε αυτούς που οδηγούν σαν παλαβοί, στον προϊστάμενο που λυσσάει λες κι αν αργήσουμε δέκα λεπτά θα χάσει η Βενετιά βελόνι.

Δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή υπερασπίζομαι τον πατέρα ή τον εαυτό μου, αν υπερασπίζομαι κάποιον γενικώς ή αν απλά βάζω μικρά κομματάκια λέξεων στη σειρά. Ξέρω ότι θύμωσα με τους δικαστές του πληκτρολογίου, αναρωτήθηκα γιατί οι ροές ειδήσεων στα sites είναι τόσο γρήγορες και αλύπητες, έκανα εικόνα τους συγγενείς που ήθελαν να λιντσάρουν τον πατέρα, βάζοντας ξανά σε λίστα τα στάδια του πένθους, όπως μας δίδαξαν σωστά οι ψυχολόγοι μας.

Στο τέλος της ημέρας τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ΑΝ οι γονείς θα ζήσουν –ήδη διάβασα για απόπειρες αυτοκτονίας– και το κυριότερο ΠΏΣ θα ζήσουν. Η μέτα-σκέψη μου έχει δημιουργήσει μία θεωρία: η ζωή είναι όμορφη και αβάσταχτα σκληρή για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Επειδή συνεχίζεται.