Πετραδάκι πετραδάκι

Η Ερωτική ζωή κάθε ανθρώπου έχει τη μυθολογία της, έχει και την ιστορία της.

Πόσο κατανοώ τα παιδιά που διηγούνται χωρίς να μπορούν να θυμηθούν τι ακριβώς τους συνέβη τότε. Νομίζω ότι τα όρια της φαντασίας, του ονείρου, της πραγματικότητας, είναι τόσο ρευστά –εξ ιδίων τα αλλότρια– που η ενηλικίωση δεν μπορεί να τα ξεδιαλύνει, όσα «ντοκουμέντα» και να επικαλεστεί. Το μόνο μέτρο είναι το αποτέλεσμα. Δηλαδή, αν όλα αυτά που έγιναν ή όχι, ή έγιναν κάπως αλλιώς, έφτιαξαν ένα άνθρωπο ευτυχισμένο, σίγουρο, ήρεμο, σταθερό, συμπονετικό, ανεκτικό, και –το σπουδαιότερο– συγχωρητικό. Ας πω, λοιπόν, από εδώ ένα ευχαριστώ (δεν λέω ονόματα γιατί πραγματικά δεν τα θυμάμαι) σε όλους αυτούς που, με τον τρόπο του ο καθένας, έβαλαν ό,τι μπορούσαν. Άλλος τη «λάσπη» , άλλος τα «τούβλα», άλλος το «τσιμέντο να γίνει», άλλος τις «πέτρες στα νεφρά», άλλος το πιο απαραίτητο, το «νεράκι», άλλος το «για τα σίδερα», άλλος το «τίποτα» (απαραίτητο αυτό), άλλος το «πάν», για να χτιστούν τα γερά θεμέλια που πάνω τους στέριωσα (16-17 χρονών) τον πρώτο μου «όροφο-έρωτα», μετά τον δεύτερο, είχε το οικόπεδο και κήπο, στη μια πλευρά ένα δασάκι… Να μην σας τα πολυλογώ, τώρα μοιάζει κάτι ανάμεσα σε φιλόπτωχο ίδρυμα και πανσιόν για λίγες διανυκτερεύσεις (β’ κατηγορίας), αλλά αυτό κατάφερα να φτιάξω, είναι το σπίτι μου, η αλήθεια μου, δικό μου. Δεν ζηλεύω τα παλάτια, τους πύργους και τα σαλέ, μόνο που πάντα θα έχω ενοχές και μια πίκρα για τους «άστεγους», που όλο και πληθαίνουν, θαρρείς με ξέφρενη γεωμετρική πρόοδο…

Δεν θέλει και πολύ να βρεθείς χωρίς ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι σου — κι ας μοιάζει να έχουμε σπίτι κι οικογένεια, οι περισσότεροι είμαστε άστεγοι.

*Εικαστικό εξωφύλλου: Άγγελος Παπαδημητρίου, «Το σπίτι των ονείρων μου», 1980, πορσελάνη, ύψος 30cm