Rumble Fish και Gomorra των γηπέδων
Το Rumble Fish είναι μια ταινία του Φ.Φ. Κόπολα που προβλήθηκε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, με τον τίτλο «Ο Αταίριαστος» και περιγράφει το αδιέξοδο των νεανικών συμμοριών της Αμερικής στις προηγούμενες δεκαετίες.
Ο δύσκολος στην ακριβή μετάφραση τίτλος, θα ήταν κάτι σαν «τσαμπουκαλόψαρα». Ίσως και να παραπέμπει σε εκείνα τα αστραφτερά, χρωματιστά σαν πόστερ ψάρια που υπερασπίζονται δολοφονικά τον χώρο τους και τα περιγράφει στο βιβλίο του «Επιθετικότητα» ο Conrad Lorenz. Η ταινία ξεκινάει με το κλασικό «ραντεβού» ξεκαθαρίσματος λογαριασμών των δυο συμμοριών που έχει αιματηρή αλλά από τύχη, όχι μοιραία κατάληξη.
Τα Five Points μια γειτονιά στο Κάτω Μανχάταν, είναι ίσως η γενέθλια γη και αφετηρία του οργανωμένου εγκλήματος, της θρυλικής Μαφίας στην πόλη. Από εκεί ξεκίνησαν τόσο ο Αλ Καπόνε, όσο και ο Λάκυ Λουτσιάνο. Αυτήν την αφετηρία, στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, περιγράφει στις δικές του«Συμμορίες της Νέας Υόρκης» ένας άλλος μεγάλος σκηνοθέτης, ο Μάρτιν Σκορσέζε. Εδώ οι συμμορίες δεν είναι νεανικές, αλλά οργανωμένες εθνοτικά και απροκάλυπτα βίαιες κα οπλισμένες. Και εδώ η ταινία ξεκινάει με ένα ραντεβού ξεκαθαρίσματος. Οι Αυτόχθονες Αμερικανοί με επικεφαλής τον Butcher (χασάπη) Μπίλι εναντίον των Ιρλανδών Dead Rabbits που είχαν ως έμβλημα τους ένα ψόφιο κουνέλι. Τελικά το χασαπομάχαιρο του Χασάπη, θα νικήσει το ρόπαλο του αντίπαλου αρχηγού που θα κυλήσει αιμόφυρτος στην σκόνη της πλατείας Παραντάις. Ο Herbert Asbury στο ομώνυμο βιβλίο του, επισημαίνει ότι σε αυτές τις μάχες οι συμμορίες συμμετείχαν φορώντας φανέλες με τα διακριτικά τους.
Τέτοια τελετουργικά ραντεβού άγριας βίας και ξυλοδαρμών, με θύματα πολλές φορές, μεταξύ των φυλών του ποδοσφαίρου, αναβιώνουν σήμερα με συχνότητα – 200 τέτοια επεισόδια κατέγραψε σε ένα έτος η εφημερίδα «Τα Νέα» (5-1-2022), τόσον στους δρόμους του «κλεινού άστεως», όσον και της «συμπρωτεύουσας».
Μόνον που εδώ πια, αυτή η κανονικότητα της βίας εμπλουτίζεται και με τις τηλεοπτικές μηχανόβιες επιδρομές του σήριαλ Gomorra. Οι ναπολιτάνικες συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών που διεκδικούν τις πιάτσες της πόλης.
Χωρίς την ποιητική του κινηματογράφου, αλλά με την σκοτεινή εικόνα μιας κάμερας ασφαλείας- ο Butcher Παοκτζής να απομακρύνεται αφήνωντας πίσω του αιμόφυρτο τον Dead Rabbit Αρειανό- ολοκληρώνεται η διαδρομή. Από τα πολύχρωμα με τα κασκόλ τους rumble fish των γηπέδων, στους οργανωμένους στρατούς των θυρών με τα ραντεβού θανάτου και στις δολοφονικές επιδρομές -παράσημα των σκληρών και ένσημα για τους μελλοντικούς αρχηγούς- επι δικαίων και αδίκων για τον έλεγχο της πιάτσας. Γιατί οι περιβόητες θύρες είναι πια ανώνυμες εταιρείες παραοικονομίας, με θέσεις εργασίας και διαχείριση χρηματικών ποσών. Διακίνηση ναρκωτικών, ποσοστά από τα διαρκείας, δωρεάν εισιτήρια και πληρωμένες εκδρομές, θέσεις security, αλλά και προστασίες μαγαζιών. Γιατί είναι σκληροί και επαγγελματίες πια της βίας, με προϋπηρεσία στο ξύλο του δρόμου. Αυτά αποκαλύπτονται και γράφονται επώνυμα αυτές τις μέρες στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, ενώ η ταυτόχρονη έφοδος της αστυνομίας στα γραφεία τους, να αποκαλύπτει κανονικά οπλοστάσια, με μαχαίρια ρόπαλα και ξύλα με βίδες και καρφιά στην άκρη. Μερικοί από αυτούς έχουν και διασυνδέσεις με την πολιτική ακροδεξιών αλλά και αντιεξουσιαστικών ομάδων.
Στενή είναι και η σχέση τους, αναγκαστική πολλές φορές, με τους ιδιοκτήτες των ομάδων που τους προτιμούν στις κερκίδες, από τις οικογένειες και τους κανονικούς φιλάθλους που δεν αντέχουν την απίστευτη χυδαιότητα των συνθημάτων τους, τα καρκινογόνα καπνογόνα που τους πνίγουν και την βία. «Στο γήπεδο δεν πας μόνο για το ποδόσφαιρο», δήλωσε κάποιος στην κάμερα γελώντας, μετά την αναγκαστική διακοπή και τιμωρία μιας έδρας πρόσφατα. Γιατί οι κερκίδες των οργανωμένων είναι αυτόνομες περιοχές που δεν τις διαχειρίζονται οι ΠΑΕ, καθώς τους χούλιγκαν δεν τους ενδιαφέρει η τύχη ενός αγώνα, αλλά η επίδειξη δύναμης. Πώς αλλιώς περάσανε τα 300 τόσα καπνογόνα που οδήγησαν σε διακοπή πρόσφατα, όταν στις υπόλοιπες θύρες ο έλεγχος ήταν εξονυχιστικός και δεν επιτρέπουν να περάσει ούτε ένα ανοιχτό μπουκαλάκι νερό ή γιατί στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν ανάβει όχι καπνογόνο αλλά ούτε σπιρτο. Και πως σε άλλη πρόσφατη διακοπή αγώνα μετα από ντου στον αγωνιστικό χώρο, πέρασαν οι- όλοι ανεμβολιαστοι- συλληφθέντες.
Έχουν δύναμη, είναι αδίστακτοι και οι ιδιοκτήτες των ομάδων προτιμούν να μην τους έχουν απέναντι. Όταν ο παίκτης σύμβολο της ΑΕΚ Ντέμης Νικολαΐδης, ως ιδιοκτήτης πια, αποφάσισε να τα βάλει μαζί τους, το μετάνιωσε πικρά και τα παράτησε. «Τον φάγαμε», δήλωσε ανερυθρίαστα με γυρισμένη την πλάτη, μετα τα πρόσφατα γεγονότα, ένας από αυτούς, υπερασπιζόμενος κυνικά την βία. «Έτσι είναι αυτά …και έτσι θα είναι», συμπλήρωσε. Την ίδια τύχη είχε και ο με αποφασιστική επιρροή και παρέμβαση στα εν Ελλάδι οικονομικά και όχι μόνον τεκταινόμενα, αλλά και στενά συνδεδεμένος με ένδοξες στιγμές της ιστορίας του Παναθηναϊκού Όμιλος Βαρδινογιάννη, που αηδιασμένοι οικογενειακώς άφησαν τον Παναθηναϊκό στην τύχη του να βολοδέρνει.
Προλογίζοντας το βιβλίο «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», ο Μπόρχες έγραψε: «Η ιστορία τους διαθέτει όλη την σύγχυση και την σκληρότητα που έχουν οι κοσμογονίες των βαρβάρων αλλά και μπόλικο από τον γιγαντισμό και την ανοησία τους». Οπότε στο ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε;» ας μου επιτραπεί να απαντήσω επιστρατεύοντας τον Κωνσταντίνο Καβάφη: «και τώρα τι θα κανουμε χωρίς Βαρβάρους …ήταν και αυτοί μια κάποια λύση» στην comme il faut συγκίνηση των ημερών, για το άτυχο γλυκό παιδί της φωτογραφίας, τον 19χρονο Άλκη Καμπανό.