Τελικός Κυπέλλου: Το ξέσπασμα μιας σαλεμένης μειοψηφίας

Ακούω το πρωί στο ραδιόφωνο για τον Τελικό Κυπέλλου. Η είδηση μόνο για ποδόσφαιρο δεν δίνει την αίσθηση. Προσαγωγές χουλιγκάνων που έχουν συρρεύσει σαν δαιμονισμένη αγέλη λύκων στο Πήλιο, μυρίζοντας τα χνάρια των ποδοσφαιριστών για να φτάσουν στην πόλη όπου θα διεξαχθεί ο αγώνας της ομάδας τους. Δεν θυμάμαι ποια ομάδα. Αλλά και τι σημασία έχει;

Ένας Τελικός Κυπέλλου που οργανώνεται υπό τη σκιά της χουλιγκάνικης τρομοκρατίας ποιος ο λόγος να υπάρχει; Αστυνομικές δυνάμεις τρέχουν να επανδρώσουν ένα άδειο από φιλάθλους γήπεδο για να διασφαλίσουν την τάξη από τους ταραξίες που θα βρίσκονται απ’ έξω. Επηρεασμένη από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μπορώ να δω τόσες ομοιότητες ανάμεσα σε έναν φανατισμένο ακροδεξιό και έναν χούλιγκαν που διψάει για αίμα.

Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος

Και σε αυτό το σημείο να αναφερθώ στους πολύ ευγενείς Βρετανούς, όταν το 1985 στο Χέυζελ των Βρυξελλών ξέχασαν το τσάι και τη συμπάθεια λίγο πριν τον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών μεταξύ Λίβερπουλ και Γιουβέντους. Το αποτέλεσμα; Ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση για 5 χρόνια. Αυστηρό; Καθόλου! Όταν μια μερίδα πολιτών συμπεριφέρεται ωσάν κακομαθημένο παιδάκι που χαλάει τον κόσμο στο κατάστημα για να του πάρουν το παιχνίδι που βλέπει στο ράφι, τότε και η πολιτεία οφείλει να απαντήσει ως αυστηρός γονιός, επιβάλλοντας την τάξη ώστε να συνετιστεί ο φασαριόζος.

Αστυνομοκρατία ή Χουλιγκανοκρατία;

Κάποιοι ίσως να διαμαρτυρηθούν για τις αστυνομικές δυνάμεις που θα βρεθούν στην πόλη του Βόλου. Ίσως και για το ξύλο που θα πέσει. Όμως μπροστά στην χουλιγκανοκρατία πώς απαντάμε;