…θέλω ψάθινο καπέλο | Editorial | Τεύχος #104

Κακώς περιμέναμε πως με το τέλος των εκλογών θα ηρεμούσε το κλεινόν άστυ˙ πως θα μας έπιανε κάπως η θερινή ραστώνη˙ πως θα ξεκαλωδιονόμασταν και δεν θα υστεριάζαμε εντός και εκτός διαδικτύου.

Στα καμένα, κάποιοι χαιρέκακα τρολάρουν «καλά να πάθετε αφού ψηφίσατε Μητσοτάκη», άλλοι βρίζουν την υπεύθυνη του καταφύγιου των ζώων που κάηκαν.

Στην Επίδαυρο ξιφουλκούν δικαίως και αδίκως, δημιουργώντας ένα νέο είδος επιθεώρησης και φτάσαμε στο σημείο την πιο σοβαρή και όχι φλύαρη τοποθέτηση να την κάνει η Έλενα Ακρίτα!

Υπάρχουν ενδιαφέροντες άνθρωποι που διέπονται από την αγαπημένη μου κοινή-μέση λογική, μόνο που είναι αποκαμωμένοι, χαμένοι, χωρίς ειδικό βάρος.

Και υπάρχουν φωνακλάδες, σινάφια και πανικόβλητοι ξερόλες, φιντάνια της εικονικής πραγματικότητας
που με κουνάμενο και προτεταμένο δάχτυλο σου ορίζουν τι και πώς θα μιλήσεις, υπό τον φόβο της ακύρωσης.

Λοιπόν, σταματώ εδώ. Στο παρά ένα γράφονται αυτές οι γραμμές, για να βγει το τελευταίο τεύχος της σεζόν, και αφού πρώτα ευχαριστήσω όλους και όλες που εργάζονται στο περιοδικό.

Εύχομαι και στους αναγνώστες μας έστω και λίγες ανέμελες θερινές στιγμές.
Την επόμενη περίοδο θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο πραγματικοί, πιο χρήσιμοι και πιο δημιουργικοί.