Τι έφτιαξε ο άνθρωπος!

H επιστήμη εξελίσσεται και όσο υπάρχει ο άνθρωπος θα προχωράει κι αυτή. Δεδομένο. Όπως δεδομένο είναι και το ότι μας έχει βοηθήσει σε αναρίθμητα πράγματα, τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και σε ζητήματα ποιότητας ζωής γενικότερα.

Υπάρχει όμως ένα σημείο που για λίγο χρειάζεται να παύσουν οι ζητωκραυγές και να αρχίσουν τα ερωτηματικά. Τα δημιουργικά ερωτηματικά, όπως τα λέω εγώ. Γιατί τα περισσότερα πράγματα έχουν πάντα δύο όψεις, ή και περισσότερες. Και χρήσιμος –και επί της ουσίας smart– άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να τις εντοπίζει όλες, να διερωτάται πάνω σε αυτές, να αμφισβητεί, να συζητάει. Επίσης, πολύ συχνά, οι φανερές λέξεις κρύβουν άλλες από πίσω τους, που αυτές με τη σειρά τους κρύβουν νοήματα (αυτή άλλωστε είναι η δουλειά των λέξεων θα μου πείτε).

Αλλά! Κυκλοφορεί ένα άρθρο για ένα ανθρωποειδές ρομπότ το οποίο κατάφερε για πρώτη φορά να αξιολογήσει την ψυχική υγεία παιδιών.

Μέσα στο άρθρο αναφέρεται ότι: «Μάλιστα φαίνεται πως ένα ρομπότ σε αρκετές περιπτώσεις καταφέρνει να φέρει στο φως καλύτερα και από τους γονείς ή τους ειδικούς πιθανά ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών». Σε αυτό το σημείο αρχίζουν να δημιουργούνται ορισμένοι προβληματισμοί. Πώς φτάσαμε οι άνθρωποι να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, να μην καταφέρνουμε να κατανοούμε ο ένας τον άλλο; Ακόμη χειρότερα, γιατί ένα μικρό παιδί να φοβάται ή να ντρέπεται να μιλήσει στους γονείς του, στο οικείο του περιβάλλον (που μάλλον δεν είναι και τόσο οικείο στα μάτια του παιδιού) ή σε κάποιον ειδικό για τα θέματα που το απασχολούν και να νιώθει πιο άνετα και ελεύθερο να ανοιχτεί μπροστά σε μία μηχανή; Ακόμη, αν και οι ερευνητές δηλώνουν ότι «δεν έχουμε καμία πρόθεση να αντικαταστήσουμε με ρομπότ τους ψυχολόγους ή τους άλλους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, επειδή η εμπειρία των τελευταίων ξεπερνά κατά πολύ οτιδήποτε μπορεί να κάνει ένα ρομπότ», κατά πόσο μπορούμε να βασιστούμε στις «καλές» προθέσεις όταν βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων; Επίσης, ας δεχτούμε ότι από τη στιγμή που είναι υπαρκτό το πρόβλημα της μη-εμπιστοσύνης ανθρώπου σε άνθρωπο και φαίνεται ότι ένα ρομπότ μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα (δεν το πιστεύω ότι το γράφω αυτό!), είναι και το ρομπότ μια λύση. Μήπως όμως η λύση αυτή δεν είναι η καλύτερη και ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα; Δηλαδή, μήπως αυτό που χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο άνθρωπος είναι να πιστέψει ξανά στους ανθρώπους και η λύση πρέπει να στοχεύει προς αυτό και όχι στην ενδυνάμωση μιας λογικής που λέει ότι μία μηχανή είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το πρόβλημα;

Λυπάμαι ειλικρινά για τους ανθρώπους. Φοβάμαι για το τι θα μας ξημερώσει στις επόμενες δεκαετίες και θεωρώ ότι η κατάντια του ανθρώπινου είδους είναι ότι ενώ μπορεί να φτιάξει τέτοια τεχνολογικά επιτεύγματα τα οποία καταλαβαίνουν τους ανθρώπους, δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους άλλους ανθρώπους.

Κι εμείς, για κάποιο λόγο, αυτό το θεωρούμε πρόοδο.