Το «μετά» ενός εγκλήματος

Έμεινα ξύπνια μέχρι τις 03.00 το πρωί διαβάζοντας για όλη την υπόθεση της Πάτρας.

Βέβαια, η «βόλτα» σε site και μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει γίνει φοβερά δύσκολη και τοξική. Πρώτον, ήταν πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωριστεί το ρεπορτάζ από τις προσωπικές θέσεις κι έτσι, πολλές φορές δεν διάβαζα τα γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψη, αλλά προσωπικές ερμηνείες του συντάκτη ή την αντίδραση του όχλου. Δεύτερον, η «βόλτα» στο Twitter ήταν ένας τοξικός καθρέφτης της κοινωνίας, με λογιών λογιών απόψεις, οι οποίες εστίαζαν σε διαφορετική πτυχή της υπόθεσης. Με λίγη ψυχραιμία σήμερα, έκανα τις εξής σκέψεις. Σχεδόν ταυτόχρονα.

1) Ο όχλος. Αυτή η λέξη. Φαινόμενα του τύπου να μαζεύεται κόσμος έξω από τα δικαστήρια ή τη –σήμερον ημέρα– στα δικαστήρια των social media και να βρίζουν το δράστη σε ένα ειδεχθές έγκλημα συμβαίνει συχνά. Τα ίδια είχαν γίνει και με τον δολοφόνο της Καρολάιν. Αυτό το χθεσινό όμως, να μαζεύονται έξω από το σπίτι της οικογένειας και να γράφουν και συνθήματα στα παράθυρα είναι εμετικό. Έπεσε ο όχλος στο επίπεδο του δολοφόνου. Αυτή την κοινωνία φτιάξαμε; Αυτήν θέλουμε; Μεσαίωνας; Εμπρός πίσω; Είναι απαράδεκτα πράγματα αυτά. Το αταβιστικό ένστικτο της αυτοδικίας θα έπρεπε να το είχαμε απολέσει σε έναν κόσμο που θέλει να λέγεται προοδευτικός και εξελιγμένος. Θυμάμαι, όταν ο Κουφοντίνας έκανε απεργία πείνας, χτυπιόμουν ότι δεν πρέπει στο δυτικό, προηγμένο κόσμο να πεθαίνει άνθρωπος από απεργία πείνας. Και μου έλεγαν «γιατί, επειδή είσαι αριστερή;». Όχι, φίλε μου. Και ο Κορκονέας να έκανε απεργία πείνας θα τον υποστήριζα. Πού ξεχάστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα που τόσο πολύ παλέψαμε για να τα αποκτήσουμε;

2) Και μαζευτήκαν. Να κάνουν τι; Τι τους ώθησε; Μήπως οι ενοχές τους; Το είχαμε γράψει και εδώ. Αφού ο περίγυρος ήξερε και δεν μιλούσε. Έπρεπε να κινητοποιηθεί το νοσοκομείο για να βγει η ιστορία στην επιφάνεια, αλλιώς θα είχε περάσει στα ψιλά. Τώρα τους έπιασε ο πόνος; Τρεις θανάτους μετά;

3) Και ας πούμε ότι μιλούσε ο περίγυρος. Πού θα έπρεπε να απευθυνθεί; Οι δομές είναι ελάχιστες σε αυτό το κράτος. Και μετά, αν και κάποιος ευσυνείδητος προλάβει να ασχοληθεί, πώς μπορεί να αποδείξει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτήν την οικογένεια; Από ό,τι είδαμε η δολοφόνος είχε χτίσει το προφίλ της Μάνας με Μ κεφαλαίο.

4) Τα social media είναι δίκοπο μαχαίρι. Πολλές φορές παραπλανούν ή δικάζουν πίσω από πληκτρολόγια, όμως αν δεν ήταν αυτά ίσως η υπόθεση να είχε θαφτεί.

5) Αν δεν υπήρχε και η Νικολούλη, επίσης η υπόθεση θα είχε θαφτεί. Κάποια στιγμή θέλω να καταλάβω πώς γίνεται η Νικολούλη και οι συνεργάτες της τέλος πάντων να έχουν βοηθήσει στην επίσπευση επίλυσης υποθέσεων. Είναι η πίεση της δημοσιότητας;

6) Ο πατέρας δε θα συλληφθεί; Αστειάκια για το επάγγελμά του δεν οδηγούν πουθενά. Το θέμα είναι ότι ήταν τόσο αδιάφορος που δεν κατάλαβε τίποτα. Δεν θα κατηγορηθεί για αμέλεια, για κάτι;

7) Αν και –με τη λογική– θεωρώ εντελώς άστοχο το γεγονός να συγκρίνουμε ότι σκότωσε τα παιδιά της με τη δυσκολία άλλων γυναικών να κάνουν παιδιά ή να υιοθετήσουν, έκανα την ίδια αυθόρμητη σκέψη. Τι να πουν άλλες γυναίκες που προσπαθούν και δεν…; Και κυρίως, ακόμη να δοθεί άδεια υιοθεσίας για ομόφυλα ζευγάρια. Τι υποκρισία σ’ αυτόν τον κόσμο, Θεέ μου.

8) Φτάνει με τα αποσπάσματα της Μήδειας.

9) Μην τους αποκαλούμε Ρούλα και Μάνο. Προσδίδει μια οικειότητα την οποία δεν θα έπρεπε να έχουμε. Δεν πρέπει να γίνει «οικείο» αυτό το έγκλημα.

10) Είδα κάποιες αναρτήσεις ενάντια στο φεμινισμό και το κίνημα #metoo, με αφορμή το έγκλημα. Πρώτον, δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Δεύτερον, υπάρχουν και γυναίκες δολοφόνοι, δεν είπε κανείς όχι. Μην τα συγχέουμε όλα με το φεμινισμό. Ας μη λειτουργήσει αυτό το έγκλημα ως πάτημα των μισογύνηδων. Και επίσης, μην τα συνδέουμε όλα με την πατριαρχία…

11) Η φάση αρχίζει να γίνεται λίγο σαν ταινία. Παρακολουθούμε έχοντας ξεχάσει το βασικό. Τρία παιδιά δολοφονήθηκαν. Τρία. Μέσα σε δύο χρόνια. Δεν είναι αντικείμενα. Είναι υποκείμενα. Ας τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια.

12) Ο καθένας έχει την άποψή του. Το έγκλημα δεν θα αλλάξει όσες φορές κι αν την εκφράσουμε. Άρα είτε την εκφράσουμε είτε όχι, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Καλύτερα σιωπή.