Τούτο το φθινόπωρο, μίλα μου με χρώματα!

“Πρωί, και λιοπερίχυτη και λιόκαλη”* ήταν η μέρα, λουσμένη στο μελιχρό φως του φθινοπώρου, ενός φθινοπώρου που ζήλεψε την κάψα του καλοκαιριού και θρονιάστηκε στην τσιμεντό-πετρα Αθήνα.
Ένας καφές περίμενε αχνιστός στο κομψό, minimal – όρα: λιτό, γυμνό – καθιστικό, να απαλύνει τον κάματο από τα σαββατιάτικα ψώνια, όταν ακούστηκε η φωνή:
“Γιατρός μας χρειάζεται. Επειγόντως!”.
Καθόλου ιδανική υπόμνηση, τοπικά και χρονικά. Κεραυνός εν αιθρία!.
– Γιατί;
– Περάσαμε από το πάρκο, ναί; Ναι. Θαυμάσαμε τα βαθυπράσινα, τα απλώς ..πράσινα δέντρα να σμίγουν με τα λευκά γιασεμιά, τα πορφυρά γεράνια, τα πολύχρωμα χρυσάνθεμα. Ναί; Ναί. Χαζέψαμε τα βελούδινα κυκλάμινα, τις χρυσές μαργαρίτες…αστράκια – τέλος πάντων; Ανασάναμε, ξαποστάσαμε στο παμπάλαιο παγκάκι; Απολαύσαμε τη λιακάδα, τη δροσιά της φυλλωσιάς; Ανάπνευσε το είναι μας και πιάσαμε ψιλοκουβέντα με τα πιτσιρίκια που τιτίβιζαν παίζοντας; Ύστερα… ξαναζαλωθήκαμε τις προμήθειες και… να ‘ μαστε πάλι στο άχαρο σαλόνι.
-Όχι και άχαρο! Μπέζ διαχρονικό, με σκούρο χαλί, ακριβό, στυλάτα έπιπλα – της μόδας – κάπως χαμηλοτάβανο, είν’ η αλήθεια και με τα στόρια, της μόδας – ωσαύτως – να προστατεύουν από το φώς και τη σκόνη τις αντίκες. Γεωμετρικά τακτικό και απέριττο. Έτσι πρέπει να ‘ναι – το διάβασα!
– Πού; Στην περιγραφή του τάφου του Τουταγχαμών; Δεν μετράει!
Παιδάκι μου, το ανθρώπινο μάτι είναι το μόνο φτιαγμένο για να απολαμβάνει όλα τα χρώματα. Γιατί; Το μάτι είναι το παράθυρο της ύπαρξης, ο κουβάς που κατεβαίνει στο πηγάδι της Φύσης για να δροσίσει την ύπαρξή μας με ό,τι χρειάζεται. Η Φύση δεν χαρίζει ποτέ δώρα περιττά. Τα καλοδιαλέγει προσαρμοσμένα στις ανάγκες μας, που αυτή γνωρίζει και εμείς παραβλέψαμε. Άρα, για να μην τα αναζητούμε γύρω μας, κάτι συμβαίνει. Τα ξεχάσαμε ή τα αγνοούμε. Ανησυχητικό! Τον γιατρό!
– Χρώμα; Αλλά…τί χρώμα;
– Φυσικό! Να, η γαβάθα της γιαγιάς θα γίνει η γλάστρα για μιά παρεούλα από τουλίπες! Κοντά στο παράθυρο θα φυτέψω πρασινάδες, στο περβάζι, μιά σειρά από ορχιδέες, δίπλα πολύχρωμους πανσέδες και θα κρεμάσω γλάστρες με φτέρες και πόθους στους τοίχους, να ζωντανέψω την Κοιλάδα των Βασιλέων της αν-αισθητικής σου! Πώς σου φαίνεται;
– Να πεταχτείς στο κηπάκι να φέρεις φρέζιες, υάκινθους, νάρκισσους, κρόκους, ίριδες κι ό,τι άλλο βρείς. Θα χρωματίσω και θα αρωματίσω το μπαλκόνι! Πές να σου δώσουν όλα τα χρειαζούμενα – σκεύη, εργαλεία, σκευάσματα και ζήτα συμβουλές. Κι ένα σχέδιο “αναβάθμισης minimal αστικού τοπίου – της μόδας – σε maximal – της υγιείας και της φυσικότητας”. Χαχα!!!

“…και εγένετο χρώμα! Φωτεινό, απαλό, έντονο, σκληρό – χρώμα από χώμα, νερό και δημιουργικότητα.
Και έσμιξαν τα λουλούδια, έσμιξαν τα αρώματα, έσμιξαν Ψυχή, Πνεύμα και Σώμα. Και εγένετο χαρά – βαθειά και ουσιαστική.
Καθώς “έφθιναν αι οπώραι” και έσπρωχνε την πόρτα με το ποδάρι για να μπεί… ο Χειμώνας.

* Κ. Παλαμά: “Η Φλογέρα του Βασιληά” – Λόγος Έβδομος (1910)

GBK06GLO.S02_35858

Το Κηπάκι
Ιπποκράτους 157 / T.: 210 64 48 002
fb: Το Κηπάκι