24/02/2023

Τριήρης Επί Χάρτου Επιπλέουσα | τ.100

Τι κάνεις όταν γνωρίζεις ενδιαφέροντα εγχειρήματα, ενδιαφέροντες ανθρώπους και προσπάθειες, που με κάποιο τρόπο νιώθεις ότι κάτι πιο βαθύ τους ενώνει;

Η Πόλη είναι τοπίο που παράγονται διαφορετικές ιδέες. Όμως, όλα αυτά τα παραπάνω, σαν να τραβάνε κουπί προς την ίδια κατεύθυνση ή, τουλάχιστον, με τις ίδιες πάνω κάτω αξίες. Σαν Πόλη Ζει βλέπουμε «τριήρεις» στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές, στα μυαλά. Βλέπουμε «τριήρεις» που καταφέρνουν να πλέουν στα περίεργα, άλλοτε ήρεμα άλλοτε ταραγμένα, νερά της πολιτείας.

Δίνουμε χώρο, λοιπόν, σε αυτά τα «πλεούμενα». Ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτό το ταξίδι!

Μουσική ξανά σε χαρτί

www.lungfanzine.gr
[email protected]

Περί Lung
Έχει λόγο ύπαρξης ένα έντυπο μουσικό περιοδικό στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του διαδικτύου; «Ναι», αναφωνήσαμε με πάθος απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα πριν 4 χρόνια και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του Lung Fanzine! 16 τεύχη μετά συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος και μεράκι αυτό που αποκαλούμε «φανζινική τρέλα». Στόχος μας είναι με κάθε τεύχος να προτείνουμε τις καλύτερες φρέσκες μουσικές αλλά και να ρίχνουμε ξανά τους προβολείς σε συγκροτήματα και μουσικούς από το παρελθόν και πάνω από όλα να αναζωπυρώνουμε την κουβέντα περί μουσικής.
Κ.

Γράφουν οι: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Χριστίνα Δραγκανά, Βασίλης Μπέκας

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΒΥΘΟ

Lucrecia Dalt – Atemporal

[Album: ¡Ay!, 2022]
Sci-Fi concept, ηλεκτρονικός μουσικός πειραματισμός και λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο από την Κολομβιάνη Dalt που «κατασκεύασε» το απόλυτα σαγηνευτικό ¡Ay! και αποτέλεσε την έκπληξη της περσινής (πια) χρονιάς.

dEUS – Nine Threads

[Album: In A Bar Under The Sea, 1996]
Κάτω από το νερό είναι όλα ήσυχα. Τα κοκτέιλ ετοιμάζονται, καθώς οι φυσαλίδες περνούν δίπλα μας. «Συλλογίζομαι πως θα ήταν άραγε η ζωή, αν δεν ήμασταν αναγκασμένοι να είμαστε απογοητευμένοι κάτω από τον ήλιο»… και έτσι συνεχίζουμε να πίνουμε το κοκτέιλ μας στο μπαρ κάτω από τη θάλασσα, καθώς η τρομπέτα αφήνει λίγο πίσω της την υπόλοιπη μπάντα για να βγει μπροστά.

Morphine – Wishing Well

[Album: Like Swimming, 1997]
«Κινούμαι άνετα, υποβρύχια. Ξέρω τον δρόμο μου καλά. Όλοι με ξέρουν, σε αυτή την πόλη μεγάλωσα. Πήρα ένα εκατομμύριο, δύο εκατομμύρια, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα εκατομμύρια. Εκατομμύρια. Και είμαι ακριβώς εκεί που θέλω να είμαι αυτή τη στιγμή».

**O στίχος του μήνα: “Godspeed Noah, I’m so glad you’ll finally sink.” [Birds In Row – Noah]**

THE BEST BOY-GIRL

Girl (#not)
Μας συστήθηκε ως Kate Tempest, ποιήτρια και ράπερ. Εν έτει 2020 αποφασίζει ότι δεν χωράει στο «η» και αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως non binary, αλλάζοντας το όνομα σε Kae. Ως Kae Tempest μας δίνει το album The Line Is A Curve, μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2022. Προσωπικές ιστορίες, τραύμα, κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός. Όλα γραμμένα από μια πολύ δυνατή πένα και δοσμένα πότε ως ραπ, πότε ως απαγγελία. Πάντα βρίσκοντας στόχο στο θυμικό του ακροατή.

Boy
Cindy Lee ονομάζεται το drag queen «confrontation pop» project του Καναδού Patrick Flegel. Σπαραχτική dream pop. Ένας στοιχειωμένος synth ήχος που παραπέμπει σε 60s girl band και μια ατμόσφαιρα που σε αφήνει «μουδιασμένο» σε κάθε ακρόαση. «Όταν έκανα την πρώτη Cindy Lee κασέτα, η ζωή μου ήταν ένα ναυάγιο… Αναλαμβάνοντας την ευθύνη και φροντίζοντας τον εαυτό μου, αυτό έκλινε τα πράγματα με ένα διαφορετικό τρόπο για μένα, να συνειδητοποιήσω ότι αξίζω», λέει ο ίδιος, και ίσως, κάπως έτσι, ανακαλύψεις λίγο πιο εύκολα κάτι από σένα στους δρόμους που σε οδηγεί το What’s Tonight to Eternity (2020), όταν (ιδανικά) μετά από ένα βράδυ μάταιης «εξαναγκασμένης κοινωνικοποίησης» με αλκοόλ και ανούσιες κουβέντες, επιστρέψεις σπίτι και πατήσεις το play, ξαπλώνοντας στον καναπέ για να εξερευνήσεις το ταβάνι σου.

Θα πάω Gagarin

Ένα συναυλιακό πακέτο με δυο από τα πιο ποιοτικά σχήματα που ξεπήδησαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 στη Βρετανία δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους μουσικόφιλους της πόλης. Οι And Also the Trees και οι Legendary Pink Dots, με πορείες παράλληλες, έχουν τις ρίζες τους στην περίφημη δεκαετία του ‘80, αλλά συνεχίζουν να είναι παραγωγικοί ακόμα και σήμερα, χωρίς να επενδύουν στη νοσταλγία και σε περασμένα μεγαλεία. Σαράντα χρόνια μετά, εξακολουθούν να ηχογραφούν νέες μουσικές –αμφότεροι κυκλοφόρησαν δίσκο μέσα στο 2022– και να δίνουν live με ενέργεια και δυναμική που μόνο σε βετεράνους δεν παραπέμπουν. Στο Gagarin, λοιπόν, θα σμίξουν δυο σπουδαία γκρουπ, που παρότι ανέκαθεν κινούνταν στο underground, δημιούργησαν το δικό τους κοινό, και ταυτόχρονα θα ξαναβρεθούν πολλοί «συναυλιόφιλοι», έπειτα από καιρό, σε μια βραδιά που θα θυμίζει προ-πανδημίας εποχές.

Θα πάω Pharaoh

Παίζοντας αποκλειστικά με βινύλια, ο DJ θα στέκεται στη μέση σχεδόν της μπάρας και θα πρωταγωνιστεί σε αυτήν, ενώ λίγο πιο πέρα εμείς θα τρώμε μπροστά του, θα παρακολουθούμε τα μαγειρέματα στις ανοιχτές φωτιές –που όσο να πεις είναι εντυπωσιακό θέαμα, θα μπορούμε να παραγγείλουμε και κάποιο κλασικό κοκτέιλ. Εκτός από wine bar-restaurant, θα λειτουργεί και ως audiophile bar, πράγμα που σημαίνει ότι, όπως φαίνεται, θα πίνουμε κρασιά με χαρακτήρα, θα τρώμε ένα φαγητό – επιτομή του comfort και παράλληλα θα ακούμε μουσικάρες.

Γουστάρω: το οργανωμένο χάος της Αθήνας

Φοβάμαι: πως σε λίγο όλα τα μαγαζιά θα παίζουν με playlist

Βαριέμαι: τα τυποποιημένα καφέ/μπαρ που φυτρώνουν σαν μανιτάρια

Στο στομάχι της Bjork

κι όμως την πήραμε

Η Björk Guðmundsdóttir δεν θέλει να δίνει συνεντεύξεις.
Σε εμάς όμως έστειλε τις απαντήσεις πριν καν στείλουμε τις ερωτήσεις.

Μαγείρευα λιγάκι στο παρελθόν, κυρίως παστό ψάρι. Όταν ήμουν έξι, ψώνιζα τα υλικά κι έφτιαχνα το φαγητό μου. Έπειτα θυμάμαι το 1988 να απολαμβάνω Toblerone ακούγοντας δίσκους της Dolly Parton. Σήμερα, επειδή έχω ανθρώπους στη ζωή μου που με στήριξαν και οι οποίοι δεν είναι συμπατριώτες μου, όταν επισκεπτόμαστε την Ισλανδία θέλω να τους δείχνω την πατρίδα μου, έτσι τους πηγαίνω σε εστιατόρια γιατί το παραδοσιακό φαγητό της χώρας μου είναι πολύ ιδιαίτερο. Για παράδειγμα, καπνιστά αλλαντικά, καρχαρίας που έχει υποστεί ζύμωση, παγωτό με τυρί, κεφάλια προβάτων, τουρσί από όρχεις και αίμα και φυσικά, μετά την εισαγωγή της βάσης του ΝΑΤΟ, στην Ισλανδία έχουμε και πίτσα!

Εμείς οι Ισλανδοί παλαντζάρουμε μεταξύ αλκοολισμού και νηφαλιότητας. Τις περιόδους έντονης κραιπάλης τις περνούσα με Drambuie, Cognac, Pernod και Αψέντι. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι είτε είμαι πολύ χαρούμενη είτε πολύ θυμωμένη, δεν μπορώ να ελέγξω των εαυτό μου.

Μου αρέσουν αυτά τα πολύτιμα μικροσκοπικά φρούτα, τα βατόμουρα. Τρώω διάφορα, απλά δεν μου αρέσουν τα συνοδευτικά όπως οι πατάτες ή το ψωμί, τα βρίσκω βαρετά, δεν αξίζουν τις θερμίδες τους. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα καυτερά, όπως το Ταϊλανδέζικο.

Μου αρέσει η τεκίλα, το κονιάκ, γενικά με ελκύουν οι έντονες, ακραίες γεύσεις. Τρώω ωμό κρέας, ωμές μπριζόλες, γενικά μου αρέσουν τα ωμά. Προτιμώ το κρέας ως έχει παρά μαγειρεμένο, δεν τρώω πολύ, αλλά θα μπορούσα να φάω μια ολόκληρη ωμή μπριζόλα. Πιστεύω πως με αυτόν τον τρόπο είναι πιο αληθινή η
τροφή, γιατί αυτό πραγματικά είναι η γεύση, ενεργοποίηση των αισθήσεων.

Hχογραφώντας το βουητό της πόλης

www.fragilemag.gr
[email protected]

Το ηχητικό χάος των πόλεών μας είναι το soundtrack της ζωής μας. Να φέρω ένα παράδειγμα; Σίγουρα θα έχεις ακούσει τον ήχο που αφήνουν οι συρμοί του μετρό, όταν τρέχουν πάνω στις ράγες. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως αυτό το σύντομο καθημερινό ταξίδι έχει ρυθμό; Δεν έχεις ποτέ ξεχαστεί ακούγοντάς το; Ναι, η ανοργάνωτη βοή που παράγουμε ασυναίσθητα καθημερινά έχει το δικό της ενδιαφέρον και έχει αποτυπωθεί συχνά σε έργα τέχνης. Μας αρέσει; Δεν μας αρέσει; Άλλες φορές μας αρέσει και άλλες όχι; Όπως και να ‛χει, η πόλη έχει τους δικούς της κανόνες. Το Fragile ζει εντός τους.

Ένα ερώτημα: Η τέχνη «τελειώνει»;

Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνοθέτης

«Συχνά έχω αυτόν τον τρόμο, πως οι άνθρωποι δεν θα έχουν το χώρο και το χρόνο να αφοσιώνονται σε αυτό που ζητά η τέχνη. Μιλώ για την κατανόησή της. Να μπορούν να νιώθουν τη μουσική, να μπορούν να ερμηνεύουν έναν πίνακα, να αφιερώνουν χρόνο σε ένα βιβλίο ή να πηγαίνουν σε μια παράσταση η οποία δεν προσπαθεί να τους επιβάλει την ταχύτητά της. Έχω έναν φόβο. Αυτό είναι κάτι που βίωσα και συνειδητοποίησα στην καραντίνα. Εθίστηκα αδιανόητα στο ίντερνετ, στα σόσιαλ. Σήμερα πια παρατηρώ πως έχω μεγάλη δυσκολία συγκέντρωσης. Και αυτό μου συμβαίνει εμένα, που από τα 19 μου είμαι μέσα στη σκέψη, στην αφοσίωση και το χρόνο που χρειάζονται για να γίνουν τα πράγματα. Τώρα βλέπω ότι το μυαλό μου έχει συνηθίσει σε μια ταχύτητα που μου ήταν ξένη. Η τέχνη έχει έναν χρόνο αφομοίωσης, έναν χρόνο παρατήρησης, έναν χρόνο που πρέπει να της αφιερωθεί. Δεν ξέρω αν, έτσι όπως έχουμε διαμορφωθεί, μπορεί να αντέξει για πολλά χρόνια ακόμη».

Θανάσης Μουτσόπουλος
Αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας Τέχνης στο ΕΜΠ & Συγγραφέας

«Η τέχνη τελειώνει; Δεν τολμώ να το πω. Μπορώ να το διατυπώσω διαφορετικά; Έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που έχει χαθεί το αρχικό νόημα. Τι εννοώ; Το αρχικό νόημα της τέχνης που ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε από το σχολείο, είναι ότι συνδέεται με την ιδέα της ιδιοφυΐας, του μεγάλου καλλιτέχνη. Διδαχτήκαμε στο σχολείο, ανελλιπώς, πόσο σημαντικοί ήταν οι γλύπτες της αρχαίας Αθήνας. Προφανώς ήταν πολύ περιορισμένοι σε αριθμό. Αν συνέβαινε το αντίθετο, αν για παράδειγμα ο μισός πληθυσμός της αρχαίας Αθήνας, μιας μικρής πόλης εκείνη την περίοδο, δήλωνε γλύπτης, θα χανόταν το νόημα του μεγάλου καλλιτέχνη. Άρα η ιδέα της τέχνης, όπως μας την έχτισαν, βασίστηκε στην ιδέα του μεγάλου καλλιτέχνη, της ιδιοφυΐας και του περιορισμένου αριθμού. Ας αναλογιστούμε ένα φρέσκο γεγονός. Μας έχουν μιλήσει για το μύθο της περίφημης σκηνής της Αθήνας του 1960 που μεγαλούργησε. Η παρέα του Θεοδωράκη, η παρέα του Χατζιδάκι, η παρέα του Τσαρούχη. Μιλάμε για μικρές κοινότητες ανθρώπων. Η ιδέα της τέχνης, όπως την έχουμε κληρονομήσει, είναι περιορισμένη εκ των πραγμάτων. Έχω την αίσθηση πως ο θάνατος του Θεοδωράκη, πέρα από ό,τι άλλο έχει ειπωθεί, είναι το τέλος μιας εποχής. Έφυγε ο τελευταίος μεγάλος. Τέτοια μεγέθη μάλλον δεν θα ξαναδούμε. Η επομένη γενιά καλλιτεχνών που θα φύγει, δεν απέκτησε ποτέ τέτοιου τύπου ανθρώπους. Να αρχίσουμε και να προφητεύουμε το μέλλον; Κάθε γενιά θα πλασάρει όλο και περισσότερες καλλιτεχνικές περιπτώσεις που θα είναι όλο και λιγότερο σημαντικές».

Η φράση του μήνα: «Οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς είναι αληθινό» – Pablo Picasso

Ο/Η εμμονικός/ή
Διάβασε τον/την
5 πράγματα
που κάνει

1. Αδυναμία λογικής επικοινωνίας και συνεννόησης στη σχέση.

2. Εμφάνιση παράλογης ανησυχίας για πιθανές απιστίες, ειδικά όταν δεν είστε μαζί. Με την πάροδο του χρόνου, η ανησυχία εξελίσσεται σε παράνοια.

3. Επίμονη παρακολούθηση της του συντρόφου με φυσική παρουσία ή και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (cyber stalking).

4. Αδυναμία εστίασης σε οτιδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένης της εργασίας, επειδή η εμμονική προσκόλληση στη σχέση απασχολεί όλες τις σκέψεις του ατόμου και καταναλώνει άφθονο χρόνο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ακόμη και στη δουλειά κάποιος προσπαθεί συνεχώς να επικοινωνήσει με τον σύντροφό του μέσω τηλεφώνου, στέλνει μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ονειροπολεί κ.λπ.

5. Αίσθημα σύγχυσης — το εμμονικό άτομο δείχνει να αναγνωρίζει ότι αδυνατεί να ζήσει τη ζωή του χωρίς το αντικείμενο της εμμονής του, παρόλο που δεν έχει την ανταπόκριση που θέλει.

Άκου το Cloud 10 του Chip Wickham

Post Acid Jazz που μπαίνει όμορφα στ’ αφτιά σου. Ο Βρετανός μουσικός, ειδικευμένος στα πνευστά όργανα, που ζει στο τρίγωνο Βρετανίας, Ισπανίας και Μέσης Ανατολής, στο τελευταίο του άλμπουμ Cloud 10 παρουσιάζει την πιο cool πλευρά του μουσικού του εαυτού. Το άλμπουμ του είναι η χαρά του instrumental ακροατή και με κομμάτια όπως το «The Hit» και «Tubby Teaser» θα νιώσεις λες και μπαίνεις στην καρδιά της mod-jazz σκηνής της εποχής.

Πάω στο Galaxy (της οδού Σταδίου)

Δύο πράγματα θα θυμάμαι για πάντα γύρω από τον θείο Δημήτρη. Το πρώτο είναι πως είχε ίσιο μαλλί, κολλημένο προς τα πίσω. Ακόμα και στην παραλία, με ντάλα κόντρα βοριά να στεκόταν, ούτε τούφα δεν ξέφευγε. Το δεύτερο, σημαντικότερο σίγουρα, ήταν πως έφυγε από τη ζωή όπως μας το είχε υποσχεθεί, από το αλκοόλ.
Μπήκα στο μπαρ βιαστικά. Βόλεψα τα χέρια μου στην μπάρα, είπα «καλησπέρα», μου απάντησαν το ίδιο και μετά είπα «ένα Jameson παρακαλώ». Ήταν η πρώτη φορά που στο Galaxy κάθισα μπροστά στο σταντ με τις φωτογραφίες που έχει βάλει ο κύριος Γιάννης, με τους πελάτες που έγραψαν το δικό τους στόρι στο μπαρ. Η ματιά μου γλιστρούσε στις εικόνες. Σταμάτησε σ’ εκείνη την ξεθωριασμένη φωτογραφία, με έναν τύπο που το «γρασωμένο» του μαλλί έμοιαζε να είναι τόσο σταθερό, που ακόμα και σε παραλία με ντάλα κόντρα βοριά να στεκόταν, δεν θα το κουνούσε ρούπι. Μια γουλιά ουίσκι και μια ερώτηση.

—Κύριε Γιάννη, έχω μια απορία.
—Ναι, πες μου.
—Ποιος είναι ο άνδρας σε αυτή τη φωτογραφία με το χτενισμένο μαλλί και τη χωρίστρα προς τα δεξιά;
—Τι τα θες, ένας φίλος μου δικηγόρος.
—Πώς τον λένε;
—Τον έλεγαν Δημήτρη.
—Τι θυμάστε από εκείνον;
—Γιατί ρωτάς;
—Θείος μου ήταν.
—Τι να πεις. Έφυγε, βάσανα, στεναχώριες. Εδώ ο θείος σου έγραψε ιστορία. Εδώ γίναμε φίλοι. Στεναχωριέμαι που δεν τον βλέπω.
—…Το ίδιο και εγώ.
Το Galaxy είναι το σημείο που συναντιέμαι με τον θείο τον Δημήτρη. Δεν είναι πως τον νοσταλγώ. Κάθε φορά που κοιτώ τον πίνακα με τις φωτογραφίες στο Galaxy είναι λες και μοιραζόμαστε ξανά χρόνο μαζί.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

Πόσα γκουρμέ εστιατόρια και πόσα Barber Shop ακόμα αντέχει αυτή η πόλη;
Συνήθισες τον Μεγάλο Περίπατο;
Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ο Morrissey τις Ελλάδος;

Αγαπάμε το βιβλίο με το δικό μας τρόπο

www.logo-typo.gr
[email protected]

Από το 1990 ξεκινήσαμε, ως ατελιέ γραφικών τεχνών, να καταπιανόμαστε με τον κόσμο του εντύπου και του βιβλίου. Όταν οι μονταζιέρες, τα μιλιμετρέ, τα ντεγκραντέ και οι ρεπρομάστερ, μαζί με τη φωτοσύνθεση, ήταν τα εργαλεία της δουλειάς μας. Όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό και την παραγωγή εκατοντάδων βιβλίων. Λεζάντες, γραμματοσειρές, διάστιχα, χρωματισμοί, αραίωση και πύκνωση συνεχίζουν –παρά τις εξελίξεις– να απαιτούν μία γνώση.

Κάπως έτσι και κουβαλώντας στη φαρέτρα μας την εμπειρία χρόνων, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία των εκδόσεων Λογότυπο. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, όχι μόνο εξαιτίας της μείωσης του βιβλιόφιλου κοινού αλλά και γιατί κυκλοφορούν εξαιρετικά βιβλία, καλαίσθητες εκδόσεις από ανθρώπους
που γνωρίζουν τι σημαίνει ένα καλό βιβλίο. Μέσα σε αυτό το τοπίο, κάνουμε το βήμα, ελπίζοντας να δώσουμε λίγους, μα καλούς τίτλους στο βιβλιόφιλο κοινό.

Αγαπάμε το βιβλίο με τον δικό μας τρόπο και αυτός ο τρόπος θέλουμε να ανιχνεύεται στην επιλογή των συγγραφέων, αλλά και σε όλα τα στάδια της παραγωγής.

Ανέκδοτο ποίημα του Β. Λεοντάρη προς τον εκδότη του

Να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τους φυλάμε όπως παληές φωτογραφίες και κιτρινισμένα γράμματα
Είναι είδος που χάνεται και θα εκλείψει
καθώς ο ουρανός του πνεύματος σκεπάζεται σιγά σιγά από ηλεκτρονι-
κή οθόνη

Είναι ο τελευταίος ανθρώπινος τρόπος μνημόνευσης
κατάστιχα όπου τα βιβλία
Παρ’ όλον το ναρκισσισμό επιτύμβιων επιγραφών
έχουν ξεχάσει πια διαμάχες
κι αντιζηλίες σε βιτρίνες βιβλιοπωλείων και σε στήλες κριτικής
Βιβλία ένδοξα
βιβλία αφανή
βιβλία αυτόχειρες
βιβλία με φανταχτερή ή φτωχή εμφάνιση
όλα σε μελαγχολική παράταξη τιμωρημένων

Η ύπαρξη των βιβλίων είναι αξιόποινη
Διασαλεύουν τις καρδιές και το μυαλό
γι’ αυτό και πάντα τιμωρούνται
– αυτά που δε διαβάζονται γιατί δε διαβάζονται
όσα πολυδιαβάζονται γιατί κακοδιαβάζονται

Να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τα θυμόμαστε
όταν θα ’ρθει καιρός που θα ’χουμε πια στερηθεί
κι επιθυμία και μπόρεση για ενθύμηση
Μνήμη απάνθρωπη κι απέραντη θα μας σκεπάζει
κανένας συγγραφέας δε θα ’ναι άγνωστος
κανένας ξεχασμένος
οι άνθρωποι δε θα διαβάζουν πια
θα βλέπουν
κι ύστερα ούτε θα βλέπουν
θα κοιτάζουν μόνο
– comruters συγγραφείς computers αναγνώστες

Τώρα που διαλύονται κι οι τελευταίες μικροσυγκεντρώσεις
του αναγνωστικού κοινού
να φυλάμε τους καταλόγους των βιβλίων
να τους μαζεύουμε σκισμένους τσαλαπατημένους απ’ τους ίδιους
τους τους ύμνους
Είναι τα τελευταία καταφύγια όπου τα βιβλία
μπορούν ακόμα να θυμούνται
τι ήταν πριν γίνουνε βιβλία
Βύρων Λεοντάρης

Βύρων Λεοντάρης

Η τυχαία φράση του μήνα…
από ένα βιβλίο

«Tούτος ο χάρτης θα σε βοηθήσει να φτάσεις γρήγορα. Τον σχεδίασα με κάθε λεπτομέρεια για να μην μπερδευτείς και χαθείς στους ωκεανούς. Όλα τα έχω ζωγραφίσει εδώ. Το νησί, τον πύργο, τον Γίγαντα… Όλα!».

Θα θέλαμε να έχουμε εκδόσει

Τα 88 ντολμαδάκια

Ευγένιος Τριβιζάς, εκδ. ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Από τα πιο έξυπνα, παράξενα, μαγικά διαδραστικά παραμύθια για παιδιά. Μέσα του κρύβει εκατοντάδες άλλα παραμύθια και μας αποδεικνύει με τον πιο ευφάνταστο τρόπο ότι, σε μεγάλο βαθμό, οι επιλογές μας είναι αυτές που διαμορφώνουν την εξέλιξη και το τέλος των πραγμάτων.

Οι δέκα εντολές του Μωυσή

Θεός (μέσω Μωυσή), εκδ. ΣΙΝΑ

Η πιο… σκληρόδετη έκδοση όλων των εποχών, αλλά είναι λίγο δύσκολη στη μεταφορά και όσο να πεις δεν βοηθάει στην ανάγνωση. Εμείς θα το εκδίδαμε σε μορφή φανζίν για να τονίσουμε περιπαικτικά την αντίθεση επουράνιου-underground.

Το Κεφάλαιο

Μάρξ, 1867

Βιβλίο-σταθμός που καθόρισε τον ρου της ιστορίας και άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Επειδή, δυστυχώς, είναι πιο «σωστά» διαβασμένο από πολλούς δεξιούς παρά από αριστερούς, όπως θα ’πρεπε, θα το εκδίδαμε με ενσωματωμένο συναγερμό που θα χτυπούσε κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιούσε τα νοήματά του λανθασμένα.

Οι συνευρέσεις των εκδόσεων Λογότυπο

Οι εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ επιχείρησαν στα τέλη του ’22 να δημιουργήσουν μια νέα σειρά με τίτλο ΣΥΝΕΥΡΕΣΕΙΣ. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, δημιουργούν με αφορμή μία λέξη ή μία πρόταση. Άνθρωποι, κομμάτια ενός ψηφιδωτού, που μένει να φιλοτεχνηθεί. Η σειρά αυτή είναι ένας τόπος που όλοι αυτοί τελικά συναντιούνται, κυκλώνοντας με τον δικό τους τρόπο την εκάστοτε πρόταση του εκδοτικού. Αυτό το «πολύτροπο» είναι και η ψυχή της ιδέας μας, αφού μάλλον η δύναμη δεν βρίσκεται στο κάθε έργο ξεχωριστά, αλλά στη σύνθεσή τους — και αυτό είναι το γοητευτικό.

Η εμπειρία μας έδειξε ότι ο κόσμος όχι μόνο έχει ανάγκη να γράφει, όχι μόνο θέλει να δει τυπωμένη στο χαρτί την ιδέα του, αλλά και κάτι πολύ πιο σημαντικό: οι άνθρωποι επιθυμούν τη συνάντηση, την αλληλοστήριξη, εκτιμούν την ειλικρίνεια και την ευγένεια και τις επιστρέφουν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Α, βγάλατε βιβλίο; Καλοτάξιδο!

Αυτή η ευχή –το «καλοτάξιδο»– ξεκίνησε πράγματι ως μια πολύ ωραία και ποιητική ευχή, που αρμόζει σε κάθε μορφή τέχνης. Καλοτάξιδη η παράσταση, η έκθεση, η μουσική performance, η έκδοση… Και μετά το «καλοτάξιδο», παρατηρείς ότι πολύς κόσμος, που έδωσε την ευχή να ταξιδέψει ανάμεσα στους δρόμους της πόλης η φήμη του έργου τέχνης, αφήνει τα δημόσια σχόλια στα σόσιαλ μίντια και πιάνει τα προσωπικά: «Προσκλησούλα παίζει;», «Κάνα δωρεάν αντίτυπο να κληρώσετε, παίζει;».
Ευχαριστούμε για τις ευχές. Κι αυτές πολύτιμες είναι, δε λέμε. Όμως η τέχνη απαιτεί θυσίες. Τόσο από τον δημιουργό όσο και από τον αποδέκτη. Εκείνος που εκτιμά την ανάγνωση, δεν θα αρκεστεί στην ευχή, αλλά θα προσπαθήσει να αποκτήσει αυτό που θεωρεί ότι αξίζει να κοσμεί τη βιβλιοθήκη του. Ενώ οι τιμές στο χαρτί έχουν αυξηθεί, τα βιβλία παραμένουν σταθερά χαμηλά σε τιμές (τα περισσότερα έστω), γιατί όσοι αγαπούν το χαρτί και τις λέξεις θέλουν να μπορεί ο καθένας να αγοράσει ένα αντίτυπο. Αν, όντως, εύχεσαι ένα καλό ταξίδι σε μια δημιουργία, μήπως να βοηθήσεις να λυθεί η άγκυρα;

Γουστάρω: τη μυρωδιά των βιβλίων

Φοβάμαι: τη μέρα που θα έχουμε μόνο e-books

Βαριέμαι: τα ανέμπνευστα εξώφυλλα

fragilelung fanzineΕκδόσεις Λογότυπο